Sea world Orlando: een palet der emotie

De taxirit naar ons hotel over de Amerikaanse snelweg gunt ons al een snelle blik op het eerste park van onze trip waar veel B&M achtbaanstaal op ons staat te wachten. De wereld van de zee wordt tentoongesteld in een park waar ook grote attracties in verweven zijn en als liefhebber van zowel dolfijnen als themaparken lijkt dit dan ook een ‘match made in heaven’. Na een dagje Orlando City (wat een stad zonder ziel blijkt te zijn, vooral op Labor Day) is het tijd voor het park welke onder andere de fameuze Manta én het Shamu stadium huisvest waar je ‘a whale of a day’ kunt beleven: SeaWorld Orlando.

Naarmate de bus dichterbij komt lijken de silhouetten van het park in de stralende ochtendzon steeds groter en groter te worden. Bedwelmt van het uitzicht stappen we uiteraard 1 halte te laat uit maar gelukkig zijn wij als Hollanders niet vies van een stukje lopen. De iconische vuurtoren staat naast de ingang op ons te wachten en kippenvel kruipt op mijn armen terwijl we het ‘vissersdorpje’ rondom de ingang inlopen. Nu is het écht, we staan écht in een pretpark in Orlando, knijp me want ik geloof het niet. Met vochtige ogen passeren een hoop charmante geveltjes ons gezichtsveld waarna de Flamingo’s zich als eerste laten zien. Terwijl de dames de roze vogels bestuderen wordt mijn oog naar voor mij hét icoon van het park getrokken: Manta. Zonder na te denken brengen mijn voeten me naar de waterkant vanwaar de trein op een soort van magische manier over het opspattende water scheert en vervolgens langs de rotswand verdwijnt in de mist. Nog een paar keer zien we de trein aan ons voorbij trekken en dan concluderen we: nét een sprookje.

We wandelen richting het Antarctica gebied naar de op het internet fel bekritiseerde attractie: Empire of the Penguin. Zodra je het gebied binnenwandelt komt de koude wind je tegenmoet wat in de ijzige setting erg tof is. De verwachtingen liggen erg laag en als we zonder rit, want er is een tijdelijk defect, het pinguïn verblijf inlopen zijn we onder de indruk van het verblijf. We horen dat de attractie het weer doet dus stappen de voorshow in welke een schattige pinguïn familie laat zien die ons uitnodigt om mee te gaan op reis. Na een wandeling door de grotten belanden we met 8 personen in een kleine ‘privé‘ grot waar we zien dat de baby pinguïn op een soort van magische bron stuit waarna we met hem mee wandelen naar het station.

In de trackless wagens (je kunt kiezen uit een intens of een zacht ritprogramma, wij hebben uiteraard voor de heftige versie gekozen) banen we ons vervolgens een weg door eens soort van wondergrot. We komen uiteindelijk aan bij een projectiescherm waarbij we mee zwemmen met onze nieuwe pinguïn vriend, de zeehond die zich een weg door het ijs bijt laat ons alle 4 schreeuwen. Verder zijn we heel stoer hoor. Af en toe dan. Onder het genot van een opkomende zon, wijze woorden zoals SeaWorld dat kan (It’s just a world away beyond the light of day, Antarctica, where home is family) én prachtige (maar dan ook echt prachtige) muziek bouwt het zich razendsnel op tot een climax. We draaien om zoals alleen een ‘the Voice’ stoel dat kan en staan oog in oog met échte pinguïns. KIPPENVEL!

Je stapt uit de wagen en loopt langs het verblijf van de dieren op waar het qua temperatuur echt lijkt te vriezen en ook echt lijkt te sneeuwen. Nergens kun je zo dicht bij de dieren komen als hier, je kunt ze letterlijk aanraken (wat niemand probeert maar in de praktijk zou het kunnen). Je kunt zowel de ijs vlaktes zien als een stuk water door het glas wat tegelijkertijd als hek fungeert. Als je verder loopt door het verblijf dwaal je af naar beneden waarna je voor een enorm venster staat. Zo statisch als pinguïns lijken te zijn op het land zo bewegelijk en speels zijn ze onder water. Het is prachtig om de dieren zo te zien zwemmen en we zijn het unaniem eens: de attractie is niet slecht. We kunnen wel begrijpen dat na lang aanschuiven de rit, welke relatief kort is, wat tegenvalt aangezien je dan beter enkel het verblijf kunt bewonderen. Wij zijn enthousiast want de toevoeging van de voorshows en de attractie creëert een totaalbeleving rondom een ‘normaal’ dierenverblijf wat wij wel kunnen waarderen.

We nestelen ons voor een mooi plaatsje in het midden bij de dolfijnenshow: Blue Horizons. De show begint met een cliché verhaaltje over een meisje die droomt over de wereld van de zee (en wie houdt er nu niet van clichés?) en al snel komen de springende dolfijnen aan bod. De glazen wand die om het bassin zit leent zich ervoor om te laten zien hoe de trainers onderwater door dolfijnen vooruitgeduwd worden wat een meer dan indrukwekkend beeld schept. Al snel komt er een vrouw op die opgedost is als papagaai welke voordat we het weten over het bassin begint te vliegen. De volledige cast van Cirque du Soleil lijkt ook uitgerukt te zijn als acrobaten zich op alle mogelijke manieren (duikplanken, trampolines, elastieken) in en uit het water lijken te bewegen. Net als ik mijn gedachte: “waar zijn de dolfijnen nu eigenlijk?’ uitspreek komen de goedlachse zoogdieren weer ter tonele.

“Tomorrow begins at the horizon. And all of your dreams are waiting there where a golden sun meets a glowing sea. A new day awaits on the horizon.”

Acrobaten en Dolfijnen verweven zich in een spektakel dat de overtreffende trap van ‘over the top’ handhaaft. Kosten noch moeite worden gespaard om het publiek te imponeren en de fabuleuze muziek, welke Sherelynn en mij doet denken aan de Broadway hit Wicked (de meest briljante musical ooit!) draagt hier een enorme baksteen aan bij. De show blijft maar opbouwen en als een van de trainsters op de dolfijnen lijkt te surfen en in een soepele beweging overgaat in vliegen vormt kippenvel zich op onze armen. De enorme ‘zon’ kleurt zich geel en van alle kanten komen castleden met diezelfde kleur vlaggen aan rennen terwijl de dolfijnen prachtig synchroon springen én er nog steeds acrobaten door de lucht vliegen.

De ene climax blijft de andere climax opvolgen en ik blijf maar roepen ‘oh wat erg’. Niet omdat ik het niet mooi vind, maar omdat het belachelijk is wat er zich op dit moment voor onze ogen afspeelt. Tranen lijken zich te vormen achter mijn wimpers maar als Sherelynn en ik naar rechts kijken proesten we het uit: Silvie is zo geëmotioneerd dat ze nog harder lijkt te huilen dan Bridget Jones. De show komt tot zijn einde en met licht vochtige ogen slenteren we het theater uit. En hoewel helaas de mens centraal lijkt te staan in deze show waarbij de dolfijnen slechts een bijrol spelen zeggen we toch: wauw wauw wauw.

We zijn wel toe aan wat verkoeling want zo op de tweede dag in het zonnige Florida moeten we toch wel weg wennen aan die temperatuur van rond de 35 graden. Journey to Atlantis weet ons zonder wachttijd te verwelkomen (de verplichte kluisjes voor je bagage waar je uiteraard voor moet betalen ook) en voor we het weten zitten we in de boot. We hadden echter niet verwacht dat er in deze uit 1998 stammende attractie, welke destijds de eerste achtbaan voor SeaWorld Orlando was, zou beginnen met een flinke darkride sectie. Het ontbreken van muziek maakt het een gevalletje ‘net niet‘ maar afgezien daarvan zit het geheel toch leuk in elkaar.

De grote drop uit het imponerende gebouw blijkt totaal niet nat te zijn tot teleurstelling van ons. We maken een bocht en het ziet er naar uit dat we een heel klein dropje maken voordat we de volgende lift op moeten. Strategisch geplaatste muurtjes naast deze afdeling van nog geen meter hoog zorgen er echter voor dat een ware tsunami ons bootje overspoelt waardoor onze shirtjes vacuüm getrokken lijken te worden. In de heerlijke zon willen we niets liever dan deze verkoeling en een summier achtbaan gedeelte met alweer een drop later geven we deze attractie een mooie voldoende.

Uitwaaien in Kraken, de 45 meter hoge sitdown B&M van het park, lijkt ons een puik plan waardoor we in de 15 minuut durende wachtrij stappen. De layout is niet bijster spannend en draait vooral om de inversies: 7 stuks worden je om de oren gegooid terwijl je redelijk soepel buiten de parkgrenzen de aqua blauwe rails volgt. Een prima achtbaan maar mede door de niet erg mooie ligging ook niet meer dan dat.

De kluisjes zijn nog zo’n 20 minuten geldig dus we maken alweer een ritje op ‘Journey to Atlantis‘ en stappen dan door naar de andere zijde van het park waar Shamu Stadium zich blijkt te bevinden. Een kwartier later (ja dit park is groot, qua oppervlakte zelfs net zo groot als Europa Park) nemen we plaats in het enorme stadium waar 5496 andere gasten samen met ons kunnen genieten van de Orka show: One Ocean. In Loro Parque (Tenerife) heb ik deze grootse dieren al mogen aanschouwen en hoewel de verschijning erg imposant is toch wist de show mij niet volledig te bekoren. Met een Orka kun je nu eenmaal veel minder dan met een dolfijn. Daarnaast hangt er toch een trieste sfeer om deze enorme dieren. De geweldige enscenering en acrobaten blijven bij deze show afwezig waardoor het blijft bij grote dieren die ‘springen‘ op prachtige muziek vergezeld door teksten als “one planet, one ocean, one journey”. Indrukwekkend? Zonder meer. Briljante show die kippenvel oproept? Meh.

Het park is vandaag maar tot 17:00 open en na een bezoek aan het haaien aquarium en rondstruinen in de souvenir winkels is het helaas tijd om het park te verlaten. Achteraf gezien hadden we veel meer van de dierenverblijven willen zien maar de beperkte openingstijden, het groot aantal shows én de attracties die we wilden doen hebben dit niet mogelijk gemaakt. Zelf heb ik een half jaar onderzoek mogen doen bij het Dolfinarium dus dolfijnen, zeehonden, walrussen en zeeleeuwen heb ik dit jaar erg veel gezien maar zeekoeien en het schildpadden verblijf leken ons zeer zeker de moeite waard. Ach, meer redenen om ooit terug te keren.

SeaWorld Orlando is een perfecte mix tussen mens, dier, natuur en staal. Deze 4 elementen lijken naadloos in elkaar over te vloeien en golven door heel het park. Het park heeft voor ieder wat wils en een meer dan dagvullend aanbod dat heerlijk varieert. Een dagje SeaWorld vult zich vanzelf met goede attracties, fantastische shows en prachtige dierenverblijven in een mooie thematische ambiance. Net zoals elk park waar zeedieren in aanwezig zijn hangt er echter een bedrukkend grijze donderwolk boven in de vorm van kritiek op het welzijn van de mythische zee wezens. Onjuiste kennis en onwetendheid zorgen ervoor dat de bezoekersaantallen van dit park een flinke klap hebben opgelopen en dat is zonde om te zien, want een prachtig park is het zeker.

SeaWorld creëert omwille van haar aanbod een prachtig palet der emotie: Empire of the Pinguin en Journey to Atlantis weten te verassen en te vermaken, prachtbaan Manta weet te betoveren en dolfijnenshow Blue Horizons weet te ontroeren en te overweldigen. Is dit een wereldpark? Nee. Het thematische niveau is niet overdreven hoog maar weet daarentegen wel de juiste sfeer te scheppen. Is SeaWorld uniek qua aanbod? Jazeker. Het onbegrensde en vrije gevoel dat Manta weet te scheppen doet me realiseren dat niet ieder wezen op onze planeet zich dit kan wensen. Meer dan ooit moeten we er voor zowel de mens als voor de dieren zijn, en hoe cliché en cheesy het ook klinkt, SeaWorld maakt het aan iedere bezoeker duidelijk dat we maar 1 wereld hebben en dat we die met zijn allen moeten doorgeven. Dat is naar mijn mening waar het park om draait: mensen inspireren en beleren over de wonderen en bedreigingen van de prachtige natuur. Juist dát doen ze hier in Florida meer dan goed.

“We zijn stuk voor stuk engelen met slechts één vleugel, en we kunnen slechts vliegen door elkaar te omhelzen.” – Luciano de Crescenzo

Lars