“Waar ga je op vakantie Lars?” – Naar Japan – “Naar Japan?!? Dan ligt daar ligt dan vast een of ander pretpark?” – Jazeker, twee van Disney en één van Universal – “Oh zie je wel”
Sommige hobby’s brengen je op plaatsen in de wereld waar je dacht dat je nooit zou komen. Precies 2 jaar geleden liepen Silvie en ik door Orlando en spraken we af: #Japan2017. Zo’n 25 maanden later was het moment dan eindelijk daar. De rondreis van 2,5 week begon en eindigde in Tokyo, waarbij het dus een duivels dilemma was: beginnen of eindigen we in Disney? Na lang twijfelen werd de keuze gemaakt: we beginnen EN eindigen in Disney. Onze eerste voetstappen in Japan waren die door Disney Sea, en ook de laatste voetstappen door dit Aziatische land waren die langs een neppe vulkaan van opgespoten beton. Het park waar ik me eerder nooit de vinger op kon leggen en waar ik geen indruk van kon maken lag nu binnen handbereik. Terwijl de metro het Disney resort nadert en de skyline, bestaande uit het iconische kasteel, de vulkaan, de tower en Space Mountain, ontvouwt zich langzaam voor onze ogen. Kippenvel ontwikkelt zich over mijn hele lijf en mijn hartslag versnelt zich. We springen de metro uit en lopen in een hoog tempo richting wat het mooiste park ter wereld moet zijn: Tokyo DisneySea. Loop je mee?
Een enorme rij prijkt voor de kassa waar we braaf in aansluiten. Een glimlachende Japanse dame komt naar ons toe en zegt “come come, shorter shorter”. Ze trekt iets wat lijkt op een vlaggetje uit haar zak en loopt, terwijl ze hard Japanse woorden roept, zo snel als haar kleine beentjes haar kunnen verplaatsen vooruit. We snelwandelen met haar mee en wat blijkt: de ingang is volledig symmetrisch gebouwd waar bij de andere kassa’s momenteel niemand staat. We scoren ons ticket en stappen niet veel later het park in. De enorme wereldbol gaat aan ons voorbij wanneer we ons laten meevoeren met de massa.
Wanneer we door een grote poort doorstappen, wat de enige doorgang is, ontpoppen zich 2 dingen. Nummer één is een uitzicht wat eruit ziet als een schilderij. Het is gewoon werkelijk waar te mooi om waar te zijn. De rokende vulkaan, de boten die elegant in het water daarvoor voorbij varen, warme muzikale klanken, een avontuurlijk paleis met gouden dakpunten welken glimmen in de stralende zon en om ons heen een Italiaanse haven waar aan alles is gedacht. Het tweede wat ontstaat en mooi bij het thema van het park past is water in mijn ogen. Dit is gewoon echt nu. Het is ongelofelijk. Dit is DisneySea.
Waar het de planning was om als een idioot meteen een fastpass te gaan scoren is het gewoon onmogelijk om snel te lopen, dan maar op slenter tempo. We komen ogen tekort en begeven ons richting de Tower of Terror. Waar we net in een Italiaanse haven stonden lopen we nu door het New York uit de jaren 60 maar daar komen we later nog terug. We scoren een fastpass, welke twee uur later ingaat, en banen ons een weg richting de vulkaan.
’30 minuten’ prijkt op het bordje en omgeven door onwetendheid stappen we de wachtrij van ‘Journey to the center of the earth’ binnen. We belanden in een vulkanisch gangenstelsel waar overduidelijk onderzoek wordt gedaan. We zien verschillende werkplekken met daarin een prachtig scala aan attributen en veel schetsen over wezens die we nog nooit eerder hebben gezien. “Die zullen dan vast wel in het center van onze aarde leven”. We zien, zoals veel pretparkattracties, een lift en mogen daar plaats in nemen. Net als we denken dat de illusie niet heel sterk is gaan de deuren open en wat blijkt: het is gewoon een echte lift!
De tocht gaat verder langs ravijnen die oneindig diep lijken te zijn. De voertuigen, met voorop een grote boor om zich een baan door de aarde te boren, rijden af en aan en we nemen plaats. Al snel belanden we in een sprookjeswereld met planten en creaties die we nog nooit hebben gezien. Helaas komt aan het genieten van al dat moois al snel een einde. We schrikken ons bijna dood van een enorme bliksem met knal en flits (maar echt bijna dood) en het voertuig scheurt weg. Meteen daarna worden we opgehouden door een enorme vlam (ZONNE GROTE VUURBAL JONGUH!) en als we naar rechts kijken zien we een lava monster van een meter of 6 hoog welke boos om zich heen kijkt. Wat een animatronic! Op het moment dat hij oorverdovend naar ons brult begint de wagen zich te versnellen en te versnellen.
In een spiraal rijden we omhoog en net als je denkt dat het niet harder kan knallen we zo de vulkaan uit en maken we een flinke drop (met kriebels in de buik!) naar beneden. Je rijdt verder en verliest snelheid alvorens we weer veilig in het station aankomen. WAUW wat een attractie, wat een snelheid en wat een afwerking. Wat iets minder ‘wauw’ is is de ritduur, die bedraagt namelijk nog geen 3 minuten. (Voor alle bingo fanaten: ik heb nu alle attracties ter wereld met dit ritsysteem gedaan yeahhhh)
We moeten er op deze vroege ochtend even van bijkomen en komen terecht in het middelpunt van het park: Vulcania. Het lijkt alsof je in een borrelende krater staat waarbij uit iedere scheur van de aardkorst rook en een bulderend geluid komt. Denk aan Klugheim maar dan XXL. Wat een machtig mooi stukje park, en hoe leuk om te zien dat de Nautilus uit Parijs met ons mee is gevaren naar Japan.
We besluiten om naar de andere kant van het park te lopen wanneer we bij Sinbad aankomen. Ik dacht te weten dat het een soort Small World is maar dan van Sinbad en we stappen in het bootje. Al na minuut 1 blijkt: dit is geen Small World, dit is zo veel beter! Aan de rit lijkt geen einde te komen (op een positieve manier!) en we varen van de ene grootse scene de andere in. De animatronics zijn van een torenhoog niveau, de soundtrack is memorabel en ligt heerlijk in het oor en het verhaal is ook voor ons als niet-Japanners volledig te begrijpen. Als ik het ergens mee kan vergelijken is het de Fata Morgana, beide zijn namelijk een boottocht in oosterse sferen. Als Fata fan durf ik het bijna niet te zeggen, maar deze luchtspiegeling overstijgt toch echt de vaartocht in Kaatsheuvel.
Iedereen die deze rit heeft gedaan denkt nu: “maar Lars, je bent wel 1 ding vergeten?” En nee ik ben Chandu zeker niet vergeten. Het tegenovergestelde zelfs: we zijn fan! “Maar wie is Chandu?” Nou Chandu is het schattigste pretparkkarakter dat je ooit zult zien. Het is het kleine tijgertje van Sinbad welke niet te beroerd is om wat boeven te vangen maar zich ook verstopt in een boot met bananen en aan het einde trots zijn ring met diamant laat zien. Jullie denken vast dat ik gek geworden ben maar als je hoort welke geluidjes Chandu maakt (gwaaahw, en ja dit doe ik nu hardop) ben je verkocht. Love love love.
We scoren een fastpass voor Indiana Jones en gaan op naar de Tower of Terror met onze eerder gehaalde fastpass. Het moet gezegd worden: deze tower is me toch een plaatje. De vorm is zo vertrouwd maar de uitvoering is zo onbekend. Wanneer we binnen stappen weten we: “we gaan eindigen in een neerstortende lift maar wat zich daarvoor gaat afspelen is een compleet raadsel”.
Aan de muur in de ontvangsthal prijken schilderijen met Harrison Hightower, welke overigens verdacht veel lijkt op ontwerper Joe Rohde, waarop je ziet hoe hij bijzondere objecten weghaalt op iconische plaatsen van over de hele wereld. Niet een al te aardige man als we de olieverf creaties moeten geloven. Samen met de tourguide lopen we naar een andere ruimte waar we middels een geanimeerd glas-in-lood raam zien dat één bezitting hem het leven heeft ontnomen. Terwijl hij met een houten beeld van een aapje de lift instapte kwam deze tot leven en met een groene flits stortte zowel de lift als zijn leven neer. Het beeldje staat tentoon gesteld in de ruimte waar we nu staan en komt plotseling tot leven: de houten mond krult zich, de ogen knijpen kwaadaardig samen en met een groene flits lost het beeld op in het niets. Dat kan geen goed teken zijn…
We belanden in een ruimte waar verschillende objecten tentoon gesteld staan waaronder een enorm egyptisch bouwwerk. “Lijkt precies op the Mummy in Universal” zegt Silvie terwijl we worden ingedeeld voor de ridder tour (Symbolica anyone?). We nemen plaats in de lift en mogen meteen de grootste tegenvaller omdoen: een driepunt gordel. We zien de groene ogen van het aapje in het duister als we naar achteren rijden en gaan met een extreem langzame snelheid (zoals een echte lift eigenlijk) omhoog. De scene met de gang uit de andere towers, alleen ditmaal met een hebberige man met een houten beeldje in een lift, laat zich zien en daarna de bekende spiegel met ook hier een andere twist. De lift zakt en klimt tot boven in de toren waarna hij zich meermaals laat vallen. De Japanners schreeuwen het uit en wij genieten van deze kreten van paniek.
We lopen het gebouw uit en zijn aan de ene kant heel erg onder de indruk maar aan de andere kant ook niet compleet omver geblazen. De val ervaring is namelijk niet zo heftig en dat de laatste val ook niet van bovenin de toren is werkt ook niet echt mee. Je valt een aantal keer minder als in een ‘gewone’ tower en de gordel neemt iedere mogelijkheid tot uit je stoel komen weg. De opbouw tijdens de rit zelf is naar onze mening vreemd, de twee scènes hadden beter omgewisseld kunnen worden. De opbouw voor de rit zelf is echter fenomenabel met een verhaal dat zonder gesproken woord ook te begrijpen is. Als buitenlanders kregen we overigens een chique kaartje in onze handen geduwd met daarop de storyline in het Engels. Dus Parijs, laat die Guardians of the Galaxy maar zitten en laat meneer Hightower zijn intrede doen in dat vervallen hotel in het Studios park, maar dan wel het vertrouwde ritprogramma behouden graag.
We zijn toe aan een hapje eten en of we nu in New York of in San Francisco zijn beland weet ik niet maar wat een themagebied weer. Cable cars die boven je langs rijden, bakstenen vintage gebouwen met ‘details for days’, heerlijke vintage posters met overal slimme woordgrapjes en verwijzingen met zelfs zo nu en dan warme stoom die uit de putdeksels op straat omhoog komt. I’m loving it! Het broodje bij de ‘New York Deli’ gaat er eveneens goed in. Al laten we de ‘Mile High Sandwich’ ons toch even aan ons voorbij gaan aangezien die letterlijk een mijl hoog lijkt te zijn.
Het begint te miezeren en we besluiten een plekje op te zoeken om te schuilen voor het water: de zee van Ariel. Best ironisch toch? Na wat voetstappen door een pastelkleurig koraal landschap stappen we binnen in caleidoscopische kleurige onderwaterwereld. Waar de foto’s doen vermoeden dat het een aangeklede indoor hal met attracties is is het zo veel meer dan dat. Het is de meest creatieve speeltuin die ik ooit heb gezien.
Locaties als de verzamelgrot van Ariel, de schuilplaats van Ursula en de boot van Erik zijn allemaal verwerkt in een oneindige wirwar van interactieve elementen. Grotten waar je silhouet na een flits van de lantaarnvissen op de muren blijft staan, de enorme zeilen van het schip waar je je van links naar rechts kunt laten vallen en een parcours over kettingen nét onder het wateroppervlakte (waar je dus ook de onderkant van een roeiboot en poten van eenden uit het plafond ziet steken) om zo maar wat dingen te noemen.
Hoogtepunt van dit gebied is de show ‘King Tritons Concert’ welke zich iedere 20 minuten afspeelt. De show is een visueel spektakel waar overduidelijk niet bespaard is op de kosten. Een Ariël welke over het publiek heen zwemt, enorme schermen welke van het plafond af komen zakken en ook kunnen roteren en ook nog een enorme animatronic als Ariëls vader. Een muzikaal feestje welke erg vermakelijk is maar waarbij de techniek overduidelijk de show steelt. Buiten ligt er een achtbaan(tje) voor de kinderen waar we maar al te graag, met 14 andere schreeuwende volwassen Jappanners, in plaats nemen. Prima baan van de Japanse bouwer ‘Togo’ welke erg te vergelijken is met een Vekoma Junior.
De zon breekt weer door dus na het halen van een Fastpass voor de nieuwste attractie ‘Finding Nemo’ is het is tijd om de mint thee en gekleurde doeken uit te halen: op naar de Arabian Coast. Of zoals we het liever noemen: Argrabah! Het lijkt haast eentonig te worden maar ook dit themagebied is werkelijk waar fantastisch! Smalle steegjes met winkeltjes vol snuisterijtjes, een imposant plein met daaraan een groots paleis, waarschijnlijk een van de duurste draaimolens ooit gebouwd en oosterse details zo ver je kunt kijken. Dat een goed themagebied niet garant staat voor een goede attractie bewijs DisneySea helaas hier. In het ‘Magic Lamp theatre’ wordt een 4D film met de blauwe ‘Genie’ in de hoofdrol gecombineerd met echte acteurs wat een goede show zou kunnen zijn. Met nadruk op ‘zou kunnen zijn’. De opvoering is vlees nog vis en weet met zijn trage tempo en rare humor niet te imponeren, de rest van de zaal lijkt daar overigens net zo over te denken.
De volgende fastpass is alweer geldig en met een heldhaftige stap banen we ons een weg door de Jungle. ‘The Temple of the Crystal Skull’ wacht op ons en na de OMG ervaring in Anaheim kan ik niet wachten om deze attractie opnieuw te doen en om erachter te komen wat de verschillen zijn. Een uitgebreid verslag van deze attractie die ik 8 maanden terug in California deed ga ik niet weer neerpennen (daarvoor moet je [url=http://themepark.nl/ubb/ubbthreads.php/topics/2429833/1.html]HIER[/url] zijn) maar deze attractie is toch nog zeker wat woorden waard. De wachtrij waar je instapt in Japan is klatergoud tot de macht 4 en wellicht de meest imponerende die ik ooit heb gezien. Wauwie. Vanaf het moment dat we plaatsnemen in de Jeep voelt het weer vertrouwd, al blijkt al snel dat Indiana Jones een cursus Japans bij de LOI heeft gevolgd.
Waar de hippe video mapping van Anaheim in het begin ontbreekt en ook het vuur (Boe, hier is dit vervangen door wind orkanen, ook tof hoor maar ja vuur is vuur) een andere invulling heeft maakt de rit het daarna ruimschoots goed. Ieder stuk in het tweede gedeelte van de rit wat in Anaheim minder is heeft hier wel de liefde en vooral het budget gekregen dat het verdient. En wanneer er een enorme stenen hoofd een cirkel van rook richting je jeep spuugt kun je niet anders roepen dan ‘OMG’. Deze attractie is gewoon werkelijk waar alles. Het feit alleen al dat je met een full motion jeep door een enorme tempel heen scheurt, over touwbruggen knalt, ontsnapt aan slangen, skeletten, er op je geschoten wordt met pijlen en dat je ook nog nét weet te ontvluchten aan een enorme rollende stenen bal (iconischer kan het niet worden dacht ik zo) maakt dit tot een geniale ervaring. Tel daar een ijzersterke soundtrack en een prachtige dichtbeboste omgeving aan toe en je hebt een attractie van wereldformaat. Het is misschien stom om te zeggen, maar je weet pas wat het is als je het mee hebt gemaakt.
Waar ik het nog niet over heb gehad zijn de shows in dit park. Eerder vandaag hebben we namelijk mee gedaan aan een heuse loterij. Nu klinkt dit spannender dan dat het is. Enkele shows in het resort zijn namelijk zo populair dat er een loterij voor is om kaartjes te bemachtigen voor het reserveerde de gedeelte en in ons geval was dat voor ‘Big Band Beat’. Je kiest een van de tijden op het touchscreen waarop je de show wilt zien (waarbij schijnt te gelden: hoe later het tijdstip is dat je kiest hoe meer kans je maakt), je scant je entreetickets en het virtuele rad begint te draaien. Een euforisch geluidseffect was te horen en springend als twee kleine kinderen zien we 2 tickets uit de automaat rollen: perfecte plaatsen in het midden op rij 1 van blok 3. Toch leuk om te winnen 😉
We gaan weer terug naar het moment van nu en de show is daar. Het is groots, het heeft een live band, een enorme live zingend ensemble, het heeft een drummende Mickey Mouse, dansende Disney karakters en meer glamour dan Gerard Joling zich kan veroorloven waarmee de show ons dus zeker weet te vermaken. Is het de beste theater show in een pretpark ooit? Nee. Die zien we over 2 weken. Eveneens in dit park.
Terwijl we naar buiten stappen staat het Halloween spektakel op het punt van beginnen. Op het grote meer van Mediterranean Harbour komen al snel boten opgevaren met daarop verschillende slechteriken welke ook om en om stoppen bij een van de drie grote podia rondom het meer. We vragen ons af of die podia en licht en geluid installaties daar vanochtend ook al stonden en wat blijkt: alles komt uit de grond! Dus ook de enorme podia! De show zelf is een bombastisch spektakel met jet ski’s, vuurwerk, veel characters, ontelbaar veel dansers, mensen op flyboards en een soundtrack waar je van houdt of welke je haat. Hoezo? De knetterharde dubstep muziek met oorverdovende beats en mineur klanken zijn waarschijnlijk niet de favoriet van een klassieke Disney liefhebber.
Het is tijd voor de derde fastpass van vandaag en we lopen naar binnen bij het ‘Marine Life Institute.’ In deze nieuwste attractie van het park (dit jaar geopend maar een vervanger van Searider) nemen Nemo & Friends je mee op een tocht door de oceaan in een soort Star Tours XXL simulator. Waar de voorshow leuk gedaan is weet de rit ons niet te boeien. Wellicht omdat we de taal en dus humor niet begrijpen. Beoordeling op schaal van plankton tot orka? Uhm, een tonijn.
De naastgelegen attractie ‘Aquatopia’ is wellicht de duurste infill attractie ooit geweest. Want hoe verzin je het om trackless wagens vanuit twee stations random rond te laten rijden in een open gebied, en oh ja ook nog op een laagje water. Waar we dachten dat de attractie apart zou zijn zien we iets voordat we instappen wat dat overtreft: een volwassen vrouw neemt met een klein Duffy knuffeltje plaats in het wagentje. De medewerker loopt naar het wagentje toe, buigt zich naar de beer en zwaait. De volwassen vrouw in het wagentje pakt het pootje van Duffy vast en laat de beer zo terugzwaaien. Dat twee volwassen mensen dit met elkaar doen: only in Japan. Maar de foto locaties speciaal ingericht voor knuffels en de kostuums die mensen hier aan hebben zijn sowieso helemaal Kawai.
Aquatopia zelf was overigens verassend leuk, en als we even later langslopen en de attractie in storing ligt zien we dan het water niet ondieper had kunnen zijn…
‘Oh Boy’ we zijn nog niet met een character op de foto geweest dus daar gaan we snel verandering in brengen. In de jungle bij Indiana is een soort van Adventure trail opgezet met daar de verschillende characters waar wij kiezen voor Mickey. Helaas de oude variant. Tijdens de meet & greet zelf verander je toch altijd in een klein kind. De muis neemt uitgebreid de tijd om ons individueel te begroeten en om ons ook nog wat handgebaren te leren. Wat wel raar is bij de meet en greets in Japan is dat je óf samen óf apart op de foto moet en daarbij maar 1 foto mag maken. Als je je vinger nog een keer beweegt op de sluiterknop op je camera komt er meteen een castember voor je lens staan.
Raging Spirits, welke dezelfde lay-out heeft als de Indiana Jones achtbaan in Parijs, is weliswaar botersoepel maar toont geen enkele vorm van pit. Waar je in Parijs nog kriebels in de buik krijgt en zo nu en dan een gevoel van snelheid hebt is dat in deze achtbaan volledig afwezig. Maar ach, hij ziet er wel prachtig uit…
Waar je normaal je oog hebt gericht op de grote attacties, (je weet wel, de E-tickets, de spektakel stukken) is er in DisneySea een onmisbare derde categorie: de omgeving genieters. Of het nu per boot, per antieke tram, of met een gondola (met Italiaans zingende japanners als roeiers) is: dit park is gemaakt om te genieten. We rijden mee met een schattige dame welke met liefde de hendel van de Electric Railway (of zoals ze hier zeggen: Eclectrik reelwaj-ie) op full speed zet. We varen mee met 2 charmante heren welke de passagiers van de gondel leren hoe ze ‘Ciao’ moeten zeggen op zijn Italiaans en dat dus naar elke tegenliggende boot doen. En uiteraard gebruiken we de rondvaartboot als relaxed vervoersmiddel om ons van A naar B te brengen. En bij allemaal geldt: visuele traktatie ten top. Dit park is prachtig en dat weet Disney donders goed, dus hoe suf deze attracties ook lijken, ze zijn op en top genieten! En oh ja, als Europeanen kon er niemand aan onze uitspraak van ‘Ciao’ tippen. Arrivederci!
Niet weten wat we kunnen verwachten stappen we het grote ‘Hangar Stage’ binnen. Het foldertje vertelt ons dat het een show is over Mei, een meisje dat verdwaald in een bos vol schaduwen welke hier haar innerlijke kracht zal vinden. En potverdorie kracht vindt ze zeker. In een enorm decor welke bestaat uit video mapping onthult zich een origineel verhaal dat wordt gedragen door een ijzersterke cast. Verbluffende visuele toverkunsten welke je netvlies doen smelten, gezang waarvan de ‘The Voice’ stoelen op hol zouden slaan en effecten die je doen watertanden. Een enorme vogel waar tegen gevochten wordt, een showballet welke danst op een steeds verder hellende podiumvloer (welke op een gegeven moment dus volledig rechtop staat als een muur waardoor je vanuit vogelperspectief naar de scene zit te kijken) en projecties die te mooi zijn.
Dit is wellicht de meest indrukwekkende show die ik ooit heb gezien in een park op het gebied van theatraal niveau. Dit is geen pretparkshow met een dansende muis zoals er al zo veel zijn, dit is een artistiek spektakel welke zo in Carré zou kunnen staan. En hoe vet dat Disney niet de makkelijke weg kiest maar hier een show neerzet zonder Disney characters en zonder Disney referenties. Dit is origineler dan origineel en is op en top DisneySea.
De nacht valt over het park en er staan nog 2 attracties op ons lijstje, waarbij we voor de eerste af moeten dalen onder de zee. In ’20.000 leagues under the sea’ stappen we in een onderzeeër, waar normaal plaats is voor 6 personen maar wij met z’n tweeën in mogen zitten omdat het rustig is. Het is een soort droomvlucht systeem maar dan met een volledig afgesloten cabine en ieder tweetal heeft een zaklamp om op donkere scènes rond te schijnen. De rit is erg groots wat ons erg verrast en kan zich het beste laten omschrijven als een nieuwe versie van de klassieke Submarines uit Anaheim. Leuk om gedaan te hebben 1 dag voordat hij in onderhoud gaat, maar geen attractie die je keer op keer wil doen.
De attractie die je wel keer op keer wil doen, mede door het spel element, is Toy Sory Miday Mania. Dat dit meteen een van de populairste is mogen duidelijk zijn maar wat blijft deze attractie leuk. Waar de varianten in Disney Anaheim en Disney Orlando qua decor wat karig zijn heb ik hier het idee dat er meer moeite in is gestoken. De wachtrij is groots opgezet (letterlijk want je stapt binnen de slaapkamer van Andy waarbij jijzelf de grote hebt van speelgoed) en ook tijdens de rit staan er hier en daar wat props. Het Maus au Chocolat ritsysteem, maar bij deze variant op ieder scherm een ander spel, zorgt voor een natuurlijke strijd tussen jou en je reisgenoten. Silvie en ik zijn erg aan elkaar gewaagd maar in de laatste én de bonus ronde (waarbij het gewoon zo veel mogelijk knallen is) weet ik haar toch net in te halen. YES. In dit geval was er van ‘you got a friend in me’ dus iets minder sprake.
Op dag 1 DisneySea stonden we een half uur voor aanvang klaar om Fantasmic (hét avondspektakel met vuurwerk, boten, projecties en speciale effecten) te bekijken maar helaas: regen. Twee weken later stonden we na een dag Tokyo Disneyland alweer in DisneySea waar Fantasmic weliswaar wel door ging, maar waar we aan de achterkant stonden en zo goed als al het vuurwerk geschrapt was (ontdekten we toen we Youtube in het hotel erbij pakten.) Zou het op de 4de Disneydag, en tevens de laatste dag van onze vakantie wel lukken? We hebben een goede plek uitgekozen, genieten van het uitzicht op de vulkaan en doen net of we de donkere wolken niet zien aankomen. De muziek start en als de eerste knal klinkt en het vuurwerk losbarst weten we: het is ons gegund.
Fantasmic is geweldig. Waar je overdag in dit park moeilijk aan je ‘Disney character en Disney film referenties’ komt is Fantasmic daar om deze behoefte te vervullen. Mickey Mouse neemt ons, zwaaiend vanaf zijn 15 meter hoge LCD scherm hoed bedolven onder het vuurwerk, mee in een reis door zijn fantasie. Het verslaan van de nog hogere animatronic draak is absoluut het bombastische hoogtepunt en het vertrouwde muzikale thema, wat we nog zo goed kennen uit Disney World, knalt uit de speakers. Deze show van 6 jaar oud staat als een huis en is qua technieken hipper dan hip. Het is ongelofelijk dat alle show elementen op boten staan. Van de vuurwerk lanceerpunten en de fonteinen tot de enorme LCD hoed en de gigantische draak: alles vaart. Wanneer Mickey Mouse op het einde ‘maginisju!’ (ongetwijfeld de Japanse variant van imagination) roept en het laatste vuurwerk de lucht in knalt kunnen we niet anders roepen dan ‘woooooowh’. De Halloween vuurwerk show, welke in Tokyo Disney tussen de parken wordt afgevuurd zodat je ze vanuit allebei de parken kunt zien, start enkele minuten na Fantasmic en is de kers op de Disney taart. Of om in thema te blijven: de soja saus op de sushi.
Tokyo DisneySea (of zoals Japanners het uitspreken: Tokieo DisneySiewah) kunnen we afstrepen van de bucketlist en my oh my wat was het geweldig. Het park is enorm (qua oppervlakte net zo groot als de Efteling maar dan van top tot teen gethematiseerd) en heeft een attractie aanbod waar menig Disney liefhebber van gaat watertanden. Dit is een park wat zo anders is dan anderen en dat is volgens mij vooral omdat het allemaal op volwassenen is gericht. De thema’s zijn uniek en bovenal erg stoer, de attracties zijn allemaal erg spannend en de shows hebben geen hint van iets kinderlijks. Komen we meteen aan bij de kanttekening van DisneySea: het is daardoor wel erg heftig allemaal. Ontsnappen uit een vulkaan, een gevaarlijke tocht door een tempel, plaatsnemen in een bespookte lift: het is allemaal erg actie gericht en ‘in your face’. Het mooiste park, maar dat betekend dus niet het leukste.
“Maar Lars, het mooiste ter wereld? En die andere parken zoals Disney’s California Adventure en Universal Islands of Adventure dan?” Andere wereld parken bestaan voor mijn gevoel meer uit losse thema gedeeltes al dan niet gerelateerd aan films. DisneySea is voor mijn gevoel een complete wereld waar de gebieden in elkaar overvloeien en een cohesie vormen die ik nog nergens anders heb gezien. Het park is compleet en wordt, met een Soarin’ in aanbouw die de perfectie afwisseling moet gaan worden naast al die heftige attracties, nóg completer. Het is een wereld welke zijn gelijke niet kent en een wereld welke je op weet te slokken en je totdat je weer in de Disney monorail stapt niet meer loslaat. Ik kan nog alinea’s vol kalken over hoe goed dit park is, maar ik hoop dat de foto’s en teksten hiervoor zijn werk al hebben gedaan. Tokyo DisneySea, ik ken jou, ooit heb ik jou in mijn droom ontmoet. En damn, wat was je goed.
Lars
En ter afsluiting een flitsend filmpje welke ons bezoek aan het Tokyo Disney resort samenvat 🙂
Tips of reacties? Graag 🙂
Ongelofelars 