EPCOT: Kennismaking met Walt Disney World

Terwijl we naar de bushalte lopen (ja inderdaad, we lopen in Amerika en veel amerikanen vragen dan ook: “are you nuts?”) zien we op links iets waardoor ik letterlijk kippenvel op mijn armen krijg. De woorden ‘Walt Disney World Resort‘ prijken in gouden glimmende letters op een hemelsblauwe toegangspoort waarbij links een Minnie en rechts een Mickey ons toelachen. Ik mompel in mezelf ‘het is echt‘ en vanaf de bushalte blijf ik gebiologeerd kijken naar de poort. Dat dit slechts de entree is tot het Disney gebied, wat enorm is, doet er niet toe: achter die boog ligt namelijk hét ‘entertainment capital of the world’. ‘t duurt echter bijna een volle week (Sea World en de Universal parken stonden namelijk eerder op de planning) voordat we met de shuttle bus vanaf ons hotel door diezelfde poort rijden maar dit maakt het moment misschien nog wel mooier. We maken vandaag kennis met Walt Disney World door een bezoekje te brengen aan Experimental Prototype Community Of Tomorrow, oftewel EPCOT.

We stappen voor het eerst in de monorail (waarin Sherelynn meteen roept: “het is net Jurassic World”! Waarna ik meteen reageer met: “nee, Jurassic World is net Disney!”) die ons richting de ‘golfbal‘ brengt. Vanaf het moment dat je op Disney terrein bent voel je dit meteen. Het gras lijkt daadwerkelijk net iets groener, de wegen zijn mooi gestroomlijnd, de stoplichten werken in je voordeel, de omgeving is tot in de puntjes verzorgt, de mensen gooien met glimlachen alsof het pepernoten zijn en de lucht die je ademt bevat meer zuurstof. Ik zal maar meteen weer eerlijk zijn: dat van het zuurstof is gelogen, denk ik tenminste.

De zilveren bol wordt steeds groter en groter en de MyMagic+ card met een stralende Mickey erop brand in mijn handen. Een dagje weg met Sherelynn, Loren en Silvie kan echter niet zonder een moment waarop iemand roept: PANIEK! Silvie maakt haar tas open en ziet tot schrik haar Silviestok (selfiestick) haar tegenmoet glimmen. IK HAD NOG ZO GEZEGD GEEN SILVIESTOK IN DISNEY! Plan A is razendsnel ontwikkeld: we verstoppen hem hier in het heggetje en halen hem later weer op. Maar potverdorie, alle heggetjes zijn hier perfect bijgehouden en lijken dus precies op elkaar. Plan B: onderin de tas doen en hopen dat ze hem niet innemen word dus braaf gevolgd. De tascontrole weet de stok niet te vinden dus met een opgelucht hart wandelen we verder richting de poortjes.

Alhoewel poortjes? Het MyMagic+ systeem zorgt ervoor dat er geen enkel entree poortje te bekennen is. Je houdt simpelweg je kaartje voor de silhouet van Mickey terwijl je je vinger op de lezer legt en toekijkt hoe deze op magische wijze groen kleurt. Wie had nu gedacht dat een kaartjes controle een O-MY-GOD beleving op zou kunnen roepen? Het geluidseffect draagt hier overigens flink aan bij en het lijkt me dan ook geweldig om dit als notificatie toon te hebben voor mijn iPhone. Wie wil nu niet dat ieder whatsappje klinkt alsof je Walt Disney World binnen loopt?

Stapvoets gaan we verder waarna de enorme iconische bol zich onthult. Wauw. De 11.324 triangels die er stuk voor stuk met de hand zijn ingezet tonen in combinatie met de lichtinval een prachtig visueel schaduwspel welke even hypnotiserend als betoverend werkt. Je zou verwachten dat als het zou regenen dat je dan onder de bol nat zou worden, maar online research wijst uit dat de imagineers dit op een of andere manier hebben weten te voorkomen: geweldig! We stappen langs een amusante fontein door richting de linkerkant van het park waar we meteen in de wachtrij mogen aansluiten van Test Track (lang leve het FastPass+ systeem!)

We scannen onze MyMagic+ kaart (alweer een magisch o-my-god moment) en komen even later aan in een ruimte waarbij we ons eigen voertuig mogen maken op een intuïtief scherm. Sherelynn en ik gaan voor het motto “hoe lelijker hoe beter” wat een gele kleur, enorme open wielen én lava motor (want lava is awesome) tot gevolg heeft. Na deze komische creatieve creatie sessie stappen we door richting het instap platform alwaar we net voor we instappen ons pasje kunnen scannen om ons eigen voertuig te laden. Het wordt al snel duidelijk dat de tijd is aangebroken om onze eigen ‘batmobiel’ te testen.

We doen de ‘seatbelts‘ om en wanen ons in een decor waarbij het bijvoeglijk naamwoord ‘futuristisch‘ nogal een understatement is. Noem het maar gerust ‘high tech’. Verschillende testen passeren de revue waarbij we aan onder andere de prestaties op het gebied van bochten, aerodynamica en eco vriendelijkheid worden gemeten. De auto van mij en Sher wint een paar testen en die van Loren en Silvie ook, het is dus tijd voor de allesbeslissende finale: de snelheidstest. De auto accelereert met een rotvaart op een muur af welke nét (maar dan ook nét) op tijd futuristisch (of was het toch high tech?) openklapt. De snelheid gaat steeds verder en verder omhoog totdat we met 105 km/h door de bochten scheuren. De haren waaien alle kanten op (gelukkig zitten mijn Mickey oortjes stevig met een elastiekje vast) en eenmaal binnen aangekomen blijkt er een overduidelijke winnaar te zijn: team Lars & Sherelynn. Tja, die lava motor doet het ‘m hé?

Waar een ‘normale‘ attractie op dit moment zou eindigen is bij Test Track niets minder waar: je testresultaten worden uitgebreid gepresenteerd en door middel van je MyMagic+ pas kun je handig inchecken om zo onder andere met je voertuig te racen in verschillende spellen. Naar onze mening is het een dijk van een attractie. De theming (en sponsor) sluit naadloos aan op het attractie type en is een lust en streling voor het oog. Hetgeen echter de beoordeling zo extreem positief uit laat vallen is het feit dat het écht een totaalbeleving is. Het voelt alsof de attractie een kwartier heeft geduurd terwijl je daadwerkelijk maar een paar minuten in de wagen zelf zit, dat is toch genieten?

Bij het ‘The Seas‘ paviljoen staat de wachttijd van ‘Nemo and Friends‘ op 10 minuten waarbij onze fastpass over 15 minuten ingaat. We besluiten dus om eerst via de uitgang het gebouw te betreden en zo eerst een bezoekje te brengen aan ‘turtle talk with Crush’.

Voor wie het concept van een interactieve Disney show nog niet kent zal ik het even toelichten: je zit met veel andere mensen op bankjes in een niet al te grote ruimte waar een mooi animatie scherm in is verwerkt waarop Crush tevoorschijn komt en gaat babbelen met de mensen. De humor is erg aanstekelijk en de dunne verhaallijn met Dory en een enorme walvis werkt prima. Na een kwartier roepen zelfs wij ‘awesome dude!‘ waarna het tijd is om het theater te verlaten. Sherelynn is nog steeds helemaal in trance over hoe goed Crush geanimeerd is en real life inspeelt op alles en iedereen en ik kan je vertellen: vele jongen kinderen met haar.

De MyMagic+ pas geeft ons toegang tot ‘The Seas – with Nemo and friends’ waarbij we al meteen plaats mogen nemen in een doom buggy gethematiseerd als schelp. We passeren kleine zee-scènes waar de karakters uit de film innovatief in geprojecteerd worden. Nemo is alweer zoek (leert die kleine oranje opdonder het dan nooit?) en we maken een tocht door de leuke en minder leuke gedeeltes (KWALLEN!) van de zee om hem te vinden. Uiteindelijk hebben we de deugniet gevonden en zwemt hij, geprojecteerd in het échte aquarium, met zijn vriendjes en ons mee terwijl de prachtige muziek (in the big blue world) het geheel begeleid. Als je dan uitstapt waan je je in het aquarium wat tijdens zijn opening het grootste ter wereld was. Het zeeleven is prachtig weergegeven en overal is (zoals bij EPCOT lijkt te horen) een educatief tintje aanwezig op een leuke en niet opdringerige manier. Als we dan opeens 2 dolfijnen voorbij zien zwemmen is het ‘dit had ik totaal niet verwacht gevoel’ compleet.

We stappen weer in het daglicht waar de meeuwen nog steeds ‘mine! mine!‘ aan het roepen zijn wat nog steeds een flauwe glimlach op mijn gezicht tovert. De laatste fastpass reservering van vandaag ligt op ons te wachten in de iconische bol: Spaceship Earth. We bewonderen het bouwsel waar 26 maanden aan gebouwd is voordat die tot stand is gekomen en kunnen het haast niet voorstellen dat er ook nog daadwerkelijk een attractie zit in dit zwevende gevaarte. “Waar gaat deze attractie over Lars? – Volgens mij over de evaluatie va de mens”. De dames proesten het uit om deze verspreking waarmee ik tot op de dag van vandaag mee word geconfronteerd. “Sherelynn hoe heette dat gebied van Harry Potter? Downton Alley toch? Precies.” We hebben dus allemaal geen idee wat we moeten verwachten en stappen dan ook helemaal blanco in het voertuig wat zich als beste kan omschrijven als een doom buggy met twee rijen achter elkaar.

We gaan omhoog (YEAH DE BOL DUS ÉCHT IN!) waarbij we op het touchscreen een taal moeten kiezen en later aangeven uit welk land we komen. Al snel begint de fijne stem van Judi Dench in ons wagentje te vertellen over de historie van communicatie en belanden we in de prehistorie waar we zien hoe rotstekeningen gemaakt worden. Meteen vragen Sherelynn en Loren van achter of dat echte mensen zijn. Nee, maar het lijkt wel net echt: potverdorie wat een prachtige animatronics niet normaal!

In de opvolgende 10 minuten maken we een reis door de wereld van communicatie en door de tijd. Denk aan de ontwikkeling van de boekdrukkunst, de opkomst van telefonie en het ontstaan van live televisie. Dit alles wordt episch (lang leve Disney!) afgesloten zodra je boven in de bol aankomt: prachtige woorden klinken in je oren onder begeleiding van een betoverende soundtrack terwijl het sterrenstelsel op de enorme binnenkant van de bol wordt geprojecteerd. Terwijl we licht in de bol worden en achteruit weer naar beneden afdalen vullen we wat vragen in over onze ideale toekomst. Meteen daarna zien we een filmpje waarin Silvie en ik (onze hoofden zijn uit een foto geknipt die blijkbaar eerder is gemaakt) in de door ons geschetste wereld leven: té komisch! En de attractie zelf? Die is, om het in thema te houden, …- . .-. .- … … . -. -.. / -.-. — — .-.. (voor de niet morse code lezers onder ons: verassend cool!)

We gaan de rest van ‘Future World‘ ontdekken en besluiten om het ‘the Land‘ paviljoen te gaan verkennen. Waar velen de film ‘Circle of life: an enviromental fable‘ overslaan lopen wij hier wel vol overtuiging naar binnen. Leraar Pieter heeft hier namelijk zijn ‘transformerende ervaring‘ beleeft welke ervoor heeft gezorgd dat hij binnen deze branche is gaan werken. We moeten een tiental minuten wachten voor de volgende vertoning en nemen om de tijd te doden er de MyMagic+ app bij op de iPhone. We kijken welke restaurants zich allemaal in World Showcase bevinden, bladeren door de menu’s en maken daarna met 1 druk op de knop een reservering voor het Chinese restaurant voor diezelfde avond. Gemak dient de mens.

“NANTS IGONYAMA, BAGITHI BABA” knalt door de speakers en dan zijn er bij een gemiddeld mens twee soorten reacties mogelijk: 1-je maakt vol geluk een geluid dat lijkt op ‘aaaaaah’. 2- je krijgt kippenvel op je armen. Wij behoren overduidelijk bij categorie 3 (combinatie van nummer 1+2) en staren dus ook 12 minuten lang naar de prachtige beelden van de natuur terwijl de boodschap ‘we moeten de aarde doorgeven‘ er doorheen glipt. Het is in geen enkel opzicht een top attractie, maar de boodschap en geniale soundtrack van de heren Zimmer, John en Rice zorgen voor een genietbare combinatie die erg leerzaam is maar nergens té belerend aanvoelt.

‘Living with the Land‘ is deze tijd van het jaar in onderhoud dus de E-Ticket waar het in dit paviljoen nu om draait is Soarin’. We schuiven 35 minuten aan in een niet al te bijzondere wachtruimte en worden daarna door vluchtpersoneel naar onze plaats begeleid. Een piloot geeft ons op komische wijze de nodige vluchtinstructies waarna we aan boord mogen en al snel ons voertuig opstijgt. Het lijkt alsof je in een hanglider zit welke soepel over over de aarde zweeft. Een windje blaast ons in het gezicht terwijl we over California heen vliegen en daarbij beelden opsnuiven van onder andere de Golden Gate Bridge, het Yosemite National Park en Los Angeles. Onderweg zwaaien we ook nog kajakkers, golfers, luchtballon vaarders en rafters gedag waarbij de beelden hand in hand gaan met de muziek. Dat opsnuiven mag je trouwens letterlijk nemen want de ene na de andere geur passeert de revue: van sinaasappels in de wijngaard en dennenbomen bij de naaldbossen tot geromantiseerde zee lucht.

Is dit een top attractie? Voor mij persoonlijk niet. De beelden zijn niet geheel scherp en hoewel de ervaring ‘cool‘ is is het voor mij niet meer dan dat. Hetgeen waar zowat heel het internet over lijkt te vallen heeft mij dan weer niet zo enorm gestoord: benen. Alhoewel: bij het uitstappen struikelde ik wel charmant over mijn eigen paar.

In een park waar tot nu toe niets tegen lijkt te vallen ligt een anticlimax al snel op de loer. De titel ‘Journey into imagination‘ maakt ons enthousiast maar de rit zelf is een 6 minuten durende ‘WTF‘ ervaring. Het draakje Figment mag ons dan wel bekend voorkomen maar dit kan niet helpen om deze doorgedraaide rit te redden. In een tocht langs verschillende ‘test-stages‘ worden je verschillende zintuigen op de proef gesteld waarna de boel ontspoort en je door een black-light ervaring objecten ziet zweven in een ‘imagination landschap’. De rit voelt als tijdelijk, goedkoop en onaf, toch drie woorden die volgens mij niet in het Disney woordenboek voorkomen. De ruimte hierna waar je verschillende proefjes en spelletjes kon doen gaf vooral een verouderde indruk en kon het cijfer dus ook niet richting de voldoende trekken.

We laten het abstracte maar daardoor misschien ietwat kille ‘Future World’ achter ons en besluiten om ‘World Showcase’ te gaan verkennen. Allereerst maken we kennis met Canada (waar wij overigens dachten dat het Zwitserland of iets in die regio was) door het prachtige imposante kasteel binnen te gaan. Eenmaal binnen staan we al snel in de enorme 360 graden filmzaal waar je staand naar de film moet kijken (zo gek is Walibi Holland dus helemaal niet) welke aanvoelt als één grote reclamespot voor (je raad het al) Canada. De humor geeft het geheel nog een beetje jus maar toch voelt het aan als droge aardappels, daar kan zelfs muzikale oorwurm ‘Oh Canada‘ niets aan veranderen.

We slenteren al snel verder en als ik in Engeland een zijstraatje neem zie ik daar het allereerste Disney personage van onze vakantie. Loren en Silvie hebben het niet zo met karakters en zijn Sherelynn en mij dus al snel kwijt: wij staan na een paar minuten ‘chim-chim-cheree-en’ oog in oog met jeugdheldin Mary Poppins. De Engelse dame zelf merkt dat we van ver weg komen en vraagt of we met de paraplu zijn gekomen (maar natuurlijk!) op deze Jolly Holiday (met Mary!) Zo leuk als het babbelen is zo ongemakkelijk is het foto moment zelf: we weten onszelf geen houding te geven waardoor we een soort van leunend richting mevrouw Poppins op de kiek gaan. Ik wens haar nog een supercalifragilisticexpialidastische dag toe wanneer Sherelynn zachtjes ‘dat was awkward‘ in zichzelf zegt waarop we het allebei uitproesten.

In het Franse gedeelte is een spectaculaire straat act bezig maar bij mij gaan er de alarm-bellen rinkelen (Of moet ik alarm-Belle zeggen?) want mijn favoriete Disney prinses maakt hier dagelijks haar opwachting. Als ik aan de leuke castmember die bij het lege fotopunt van de zon staat te genieten vraag of de Franse mademoiselle hier zometeen komt krijg ik al snel een wijzende vinger te zien in combinatie met “she’s right over there cutie”.

Ik zal jullie voor de compleetheid van het verhaal heel even meenemen in de geschiedenis van mij en de prinses met de goud-gele jurk. Al vanaf kinds af aan heb ik een voorliefde voor de film met het beest en voor de dame zelf, zij is namelijk de enige prinses die niet met de eerste de beste man het huwelijksbootje stapt. Het is een prinses die leest, die recalcitrant is, die re-Belle-s is, kortom: ze heeft karakter. In Disneyland Parijs is ze tijdens mijn bezoeken (en dat waren er met mijn abonnement toch aardig wat) nog nooit aanwezig geweest bij het fotopunt en in Februari was ze zelfs tijdens de parade afwezig. Toen ik in Maart las dat de Brunette in Epcot dagelijks haar opwachting maakt stond mijn hart even stil. Ik moest en zou haar over 4 maanden ontmoeten, al is dit het enige wat ik doe.

Ik neem je weer mee, terug naar September. We lopen in Epcot waar het kwik de 30 graden aantikt en waar de castmember zojuist glimlachend met een vinger heeft gewezen waar ik moet zijn. Ik zeg met een enorme glimlach en geheel in thema ‘merci’ en loop langs de romantische geveltjes, de iets-wat-moet-lijken-op-een-Eiffeltoren, de sfeervolle fonteinen, de licht-groene bomen waarna ik haar dan zie staan: Belle. Het lijkt alsof alles wazig wordt waarna we gelukkig de laatsten zijn die mogen sluiten in de rij. De dames verklaren me voor gek dat ik zo lang wil wachten waarbij Sherelynn toch over haar hart strijkt en met mij aansluit. Na 40 minuten (wat achteraf voor mij de langste wachtrij was van heel Walt Disney World) is het moment daar. Ik vraag subtiel aan Sherelynn of het gek is dat mijn hart sneller gaat kloppen waarop ze antwoord: “ik heb het ook.” Ik mag eerst en stap naar voren terwijl we elkaar begroeten met ‘Bonjour‘ en gooi er (zoals ooit geleerd in de Franse les) een ‘ca va?‘ achteraan terwijl Belle deze in vloeiend Frans beantwoord. Aangezien we de laatste waren neemt ze uitgebreid de tijd om het gesprek aan te gaan en uiteraard ook voor een foto. Hetgeen ik voel kan ik niet beter beschrijven dan wat haar prins zelf ooit zong:

“Ze raakt me aan en o, het leek
Alsof ze met een beetje warmte naar me keek
Alsof ze mijn gedachten leest
En zo’n moment is er toch eerder niet geweest”

Sherelynn en ik zijn gefascineerd door het feit hoeveel werk er gaat zitten om zo iemand te creëren: wat ze aanheeft, hoe ze doet, hoe ze staat, hoe ze beweegt, wat ze zegt, hoe ze het zegt, hoe ze ruikt en hoe ze kijkt: alles klopt. Ziek. Dat kan alleen Disney. Als Silvie en Loren terugkomen met een enorm ijsje en vragen hoe het was kan ik niets anders uitbrengen dan: ‘ze was het, ze leek niet maar ze was het’.

Jullie zullen die opgepoederde prinses wel Belle, uhm, beu zijn dus we lopen snel verder door het sprookjesachtige paviljoen van Marokko, de gekke winkeltjes van Japan (vooral het meisje dat hardop in het Japans roept terwijl ze een parel uit een oester werkt is hilarisch) waarna we in Amerika aankomen welke subtiel precies in het midden ligt. Ach subtiliteit is niet aan eenieder besteed.

Funnel cake klink Sherelynn en mij onbekend in de oren dus des te meer redenen om het te proberen! Iets wat lijkt op een substantie die zich tussen pannenkoeken deeg en oliebollen beslag houdt ligt gefrituurd op een bordje met een enorme lading poedersuiker eroverheen. Sher en ik nemen een stukje in onze hand en tellen af: 3…2…1… (we stoppen het in de mond) … mmm, best lekker! De poedersuiker blijft overal aan plakken en als tot slot de wind het lege bordje tegen mij aanblaast lijk ik met die poedersuiker overal op het jongere neefje van Paris Hilton. Terwijl een amerikaan me raar aankijkt als ik als verschrikkelijke sneeuwman het toilet betreed kan mijn opmerking ‘obviously I’m from Holland‘ hem toch nog aan het lachen maken. De WC blijkt als enige van het hele resort geen handdoekjes te hebben dus 5 minuten klunzen later zijn we klaar om het statige gebouw te betreden.

De prachtige hal die doet denken aan het witte huis en de hal waar we daarna inlopen laten het toppunt van het Amerikaanse systeem zien: een gele lijn voor de openklappende deuren toont waar je mag staan en uiteraard weigert de castmember de deuren open te doen omdat er iemand met zijn rechtervoet 3 cm overheen staat (letterlijk 3 centimeter ja). Binnen in het theater (jeej voor zachte stoelen en airco!) zien we een show rondom het ontstaan van Amerika. Waarschijnlijk is dit verhaal overdreven geromantiseerd maar als Europeaan vindt ik het best interessant om deze prachtige Animatronics de geschiedenis uit te zien beelden. Het onmisbare einde met beelden van Amerika in een über-cheesy compilatie onder bombastische doch emotionele muziek kan natuurlijk niet ontbreken en menig Amerikaan laat zien trots te zijn op haar land. Apart, maar ergens ook wel weer een mooie gewaarwording.

Onze magen beginnen langzamerhand te knorren en dat komt goed uit want het is bijna tijd voor onze reservering. Via Italië en Duitsland banen we ons een weg richting China en stappen we binnen in het ‘Nine Dragons‘ restaurant. We nemen plaats in de zachte zetels, onze enthousiaste serveerster (welke ook echt uit China komt!) vertelt ons wat de ‘specials’ van die dag zijn en niet lang nadat we een keuze hebben gemaakt verschijnt het eten op tafel. Het smaakt heerlijk, de Amerikaanse gewoonte van ‘we houden je glazen vol tot je stop zegt’ is op zo’n lange pretparkdag als deze zeer welkom en de sfeer is fantastisch ontspannen. Loren benoemd wat we allemaal voelen: nu zijn we even niet in Amerika, we zijn niet in Walt Disney World, we zijn niet in een pretpark maar we zitten ‘gewoon‘ in een Chinees restaurant: genieten!

Na de maaltijd bespreken we even de plannen door en aangezien ‘Ellen’s Energy Adventure‘ eerder sluit zien we dat we die attractie niet meer gaan redden. Terwijl we lopen in het land van de rijzende zon gaat diezelfde bol onder en staan we na een wandeling in Noorwegen oog in oog met de tempel van Mexico. De zon werpt een gouden gloed over het gehele gebied en binnen ontvouwt zich een sfeervol paviljoen. Minder sfeervol is de darkride die daarbij hoort: projectie schermen zijn op de meest onlogische en lelijke manier geïntegreerd in het geheel waardoor deze rit rondom Donald Duck en zijn caballeros mijn minst favoriete Disney Darkride allertijden is. Aj carmaba!

We zijn dik 4,5 uur verder en er is een einde gekomen aan onze ronde langs de wereld. Één mysterieuze E-ticket wacht echter nog op ons: Mission Space. Silvie en Loren bedanken bij het idee dat het een nogal heftige simulator is waardoor Sherelynn en ik ietwat argwanend naar binnen stappen. De wachttijd is nihill en waar ik duidelijk een grotere ‘het-zal-toch-wel-meevallen‘ mentaliteit heb dan mijn compagnon vergaat dit naarmate we de rij doorlopen. Op alle mogelijke manieren maken ze ons duidelijk dat het hier gaat om een heftig iets. Toch kiezen we voor ‘orange‘ (de heftige versie van de twee) waar we na een instructiefilmpje waar ze ons opnieuw bang maken in groepjes van 4 worden gesplitst.

Samen met 2 Amerikaanse kinderen wachten we buiten de cabine en raken we aan de praat. De jongen en meisje vragen of ze rechts mogen gaan staan (waarom ook niet!) waarna ze vragen of het onze eerste keer is. We knikken ja en ze zeggen al snel dat het heel heftig is en dat je enorm ziek kunt worden, maar dat er kotszakjes hangen dus dat we ons niet druk hoeven maken.

De schuifdeur opent zich en al snel zien we waarom de twee kinderen rechts wilden staan: iedereen krijgt een eigen rol toegewezen en het jongetje is nu de kapitein. De cabine klapt dicht waardoor we angstig krap komen te zitten en uitzicht hebben op het sterrenstelsel door ons eigen raampje. De laatste instructies worden ons om de oren gegooid (waarvan we vooral ‘blijf recht naar voren kijken om misselijkheid te voorkomen in de oren knopen) waarna we van start gaan. Ik mag aanstalten geven voor de ‘takeoff‘ want ik ben immers de ‘commander‘ en we maken vaart door het sterrenstelsel. Een enorme druk komt op ons te staan wat erg heftig, maar ook erg cool aanvoelt. Als na een turbulente vlucht Mars in zicht komt gaat uiteraard het landen mis waarbij het jongetje ons aanstuurt in onze taken. Zo moet ik zorgen voor de raket loskoppeling (waarna je daadwerkelijk ook direct respons voelt) en moet Sherelynn op het einde zorgen voor het landen. We trekken nog eenmaal flink wat G-krachten (tot 2,5G!) waarna we draaierig en heftig tot stilstand komen op de rode planeet. “Tering wat heavy” mompelt Sherelynn waarop ik reageer met “maar wel cool!” – “inderdaad, super super super cool!”

We maken via de single rider-line nog een snel ritje op Test Track welke zonder het ‘creëer-een-auto‘ aspect zeker een top attractie blijft maar op het gebied van de totaalbeleving toch veel inlevert. Silvie gaat er met Sherelynn op uit om nog snel die toffe Walt Disney World puzzel te scoren voor haar ouders terwijl ik met Loren terug ga naar de winkel waar ze zojuist 3 kerstballen heeft gekocht om te vragen of we nog gebruik kunnen maken van de ‘super-toffe-vintage-Walt-Disney-World-rugtas-bij-je-aankoop-voor-9-dollar‘. Uiteraard is dit geen probleem waardoor ik zo blij als een kind voor de enorme fontein wacht tot we weer compleet zijn. We zoeken snel een plaatsje aan de rand van het meer voor het eindspektakel ‘Illuminations: Reflections of Earth’ welke op het punt staat te beginnen.

“We’ve gathered here tonight around the fire as people of all lands have gathered for thousands and thousands of years before us… to share the light… and to share a story” galmt door de speakers en de magische muziek start. Een indrukwekkende tentoonstelling van vuurwerk en enorme (maar dan ook echt enorme) vuur effecten symboliseren het ontstaan van de aarde en enkele minuten later komt die dan ook om de hoek kijken in de vorm van een 8,5 meter groot gevaarte. Op deze bol zie je de highlights van wat onze planeet te bieden heeft en komt uiteraard ook het dierenrijk aan bod. Een bombastisch muziekaal schouwspel onthult zich waarbij vuurwerk precies getimed wordt afgeschoten waarna de gebouwen van de omliggende paviljoenen oplichten.

Alsof dit nog niet genoeg is klapt de enorme bol open waardoor een vuur zich onthult: de vlam die binnenin de aarde wakkert en ons allemaal verbindt. Mooie woorden als “reach out and touch tomorrow, take the future in our hand” worden ondertussen gezongen zoals ze gezongen horen te worden. De climax knalt heel Walt Disney World bij elkaar waarop een luid applaus ontstaat: wauw. Al hadden we van deze show die al 11 jaar de prijs heeft gewonnen voor ‘best outdoor production‘ natuurlijk ook niets minder verwacht. “To a new day, we go on”.

Terwijl op ‘Spaceship Earth’ onze aarde geprojecteerd wordt welke daarna langzaam kleurt lopen we onder dit pretpark icoon door en ons eerste Walt Disney World park uit. We kwamen hier om kennis te maken en dat hebben we zeker gedaan. Kennis met Walt Disney World, kennis met het verleden, kennis met het heden, kennis met de toekomst en kennis met de wereld. Dat het een ‘love-it-or-hate-it‘ park is realiseer ik mij maar al te goed wanneer we onze dag in de monorail doorpraten. De dames vonden het niet aanvoelen als Disney, waar ik het door het gestroomlijnde, het doordachte, het grootse en het ontspannen aspect dan juist weer op en top Disney vind. “De magie ontbreekt” zeggen ze in koor terwijl ik met mijn voorkennis juist wist dat die magie de hoofdmoot is. Het idee van dat alle driehoeken van de enorme bol stuk voor stuk met de hand zijn ingezet, de oorspronkelijke gedachtengang die Walt Disney zelf voor ogen had, de originele opzet, de educatieve aanpak en die liefde en passie waarmee dit park is gecreëerd en geëvolueerd (of was het toch geëvalueerd?) is laat mij de Disney magie voelen.

Ja Future world is misschien ietwat kil, maar naar mijn mening verre van lelijk. En ja World Showcase heeft niet echt veel attracties, maar brengt bij mij een vakantiegevoel naar boven dat ik in nog geen enkel ander park heb mogen ervaren. Het is meer dan verbluffend hoe ‘immersive‘ deze micro-werelden allemaal zijn. Waar we allemaal gecharmeerd van zijn is het feit dat dit park eigenlijk geen standaard attracties kent: Test Track, Mission Space, Spaceship Earth en zelfs The Seas zijn allemaal uniek en dat is verfrissend, verassend en spannend. Waar we ook unaniem (extreem) positief over zijn is het MyMagic+ systeem. Menu kaarten bekijken en reserveren terwijl je ergens anders wacht, eenvoudig op je smartphone later alle attractie foto’s terugkijken, wachttijden bekijken en geen gedoe met fastpass kaartjes: geweldig, briljant, innoverend, gebruiksvriendelijk, tijdsbesparend, stress-verminderend en vooral ervaring-optimaliserend. Waar andere parken inzetten op kwantiteit zoals nieuwe attracties blijven bouwen is het geweldig dat Disney zo groot inzet op kwaliteit waarvoor niets meer dan lof.

“Wat is het hoogtepunt van de dag?” – Silvie? – “Test track” – Loren? – “Test Track” – Sherelynn? – “Test Track” – Lars? – Mijn mondhoeken krullen zich in een glimlach, mijn ogen knijpen zich gelukzalig samen en achter mijn mond klinkt een subtiele verliefde lach waardoor het antwoord al duidelijk is. Ik zet mijn lippen op elkaar en fluister zachtjes: “Belle”.

Wie je zegt dat je in 1 dag een reis kunt maken door de historie van de mens en zijn communicatie, je eigen auto kunt ontwerpen en testen, kunt eten in China, in een raketsimulator naar Mars kan vliegen, een ‘step-in-time’ dansje kan doen met Mary Poppins, kan praten met een schildpad en met allemaal culturen toeschouwer bent van het spektakel over hetgeen ons allemaal verbindt: de aarde, zal je voor gek verklaren. In Epcot is dat echter allemaal mogelijk, in geen enkel park vloeien culturen zo goed samen waardoor de titel Experimental Prototype Community Of Tomorrow ook meer dan toepasselijk is. En waarom zouden we niet onze vooruitgang, historie, cultuur en verbondenheid vieren? La vie est Belle.

Lars

En zoals altijd kort filmpje om het geheel af te sluiten en tevens een voorproefje te geven van het volgende Disney Park. En nee, het eind is geen officiële commercial voor Chevrolet 😉