Walter Elias Disney had een droom om een plek te creëren waar ouders een zorgeloze tijd konden beleven met hun kinderen. Hij opende een park niet wetende dat het wereldwijd een revolutie teweeg zou brengen en en een voorbeeld zou worden voor velen. De plek waar magie tot leven kwam en komt, de plek waar je weer kind kon zijn en kunt zijn, de plek die je toen bezocht moest hebben en die je nu moet bezoeken. Meer dan 700 miljoen gasten liepen er inmiddels door de poorten en ik kan niet wachten om me daarbij te voegen. Na een reis van 24 uur zetten we zetten onze koffers op de hotelkamer, kijken op de klok, kijken elkaar aan en… we gaan. Een half uur later staan we op de plek waar het allemaal ontstaan is, de plek waar Walt de eerste stap van zijn nu wereldwijde pretpark imperium op 17 Juli 1955 begon: Disneyland Anaheim.
“To all who come to this happy place: Welcome. Disneyland is your land. Here age relives fond memories of the past, and here youth may savor the challenge and promise of the future. Disneyland is dedicated to the ideals, the dreams, and the hard facts that have created America, with the hope that it will be a source of joy and inspiration to all the world.”
Bryan (SoCal) is hier i.v.m. zijn studie in San Diego al een ontelbaar aantal keer geweest maar voor mij is het allemaal nieuw, al voelt het al vanaf de eerste stap vertrouwd. De nacht is al over het park gevallen dus oriënteren is ietwat moeilijk, maar mooi is het allemaal zeker. Na een bliksem bezoek aan Splash Mountain, waarover later meer, staan we met een hotdog van Casey’s Corner in de hand klaar in Mainstreet USA voor momenteel DE avondparade ter wereld: ‘Paint the Night’! Een castmember spreekt ons aan en vraagt waar we vandaan komen. ‘Holland’ zeggen we al snel waarop hij vraagt wanneer we zijn aangekomen. ‘Uhm nou we zijn precies 24 uur geleden vertrokken en meteen vanuit het vliegveld hierheen gekomen’. Zijn mond valt open van verbazing en ook de mensen die voor ons zitten draaien zich om en roepen ‘oh my god seriously?!? Then you are gonna love this!’
Omdat ik oprecht niet meer weet in welke volgorde we het park, in de 5 dagen dat we er waren, bezocht hebben stap ik voor deze keer af van mijn chronologische vertelwijze. Omdat het park bestaat uit een 8-tal themadelen ga ik het park der parken per themazone behandelen. Laten we beginnen waar we gebleven zijn, laten we beginnen waar iedere bezoeker zijn bezoek begint: Mainstreet U.S.A!
Mainsteet U.S.A.
Naast de duizenden lichtjes die langs de gevels prijken en de groen uitgelichte bomen zien we voor we het weten niets meer. De lampen gaan uit en de soundtrack waar we al jaren van dromen begint te spelen. De eerste tonen wekken kippenvel op waarna de aankondiging over de straten galmt: “It’s the Paint the Night… PARADE!” De beat begint en we staan, ondanks ons slaapgebrek, letterlijk te stuiteren op de stoeprand, tot veel plezier van het handjevol mensen om ons heen. Wanneer we de eerste float in de verte zien aankomen, met de vliegende Tinkerbell voorop, kunnen we onze ogen niet geloven. Hoewel ik denk dat we de eerste keer echt té oververmoeid waren om alles in ons op te nemen, toch kan ik na een tweede keer, maar ook de derde keer dat we de parade gezien hebben zeggen dat dit perfectie is.
De floats zijn prachtig met de felle kleuren, miljoenen lampjes, ontelbaar bewegende onderdelen en briljante video mapping. De performers zijn helemaal in hun rol en de danspassen zijn rete-strak. Dat de soundtrack fenomenaal is wisten we al, maar dat deze letterlijk op standje 12 iedere avond stat te knallen is briljant. Je voel de beat werkelijk waar dreunen in je lichaam: de gemiddelde club in LA is er niets bij. Woorden kunnen niet omschrijven hoe geweldig deze parade is, maar als ik 1 woord moet kiezen dan is het supercalifragilisticexpialidastisch! En dan eigenlijk het liefste nog in hoofdletters.
Wanneer we de dag erna, gelukkig ditmaal zonder 24 uur wakker te zijn, overdag door Main street slenteren springen de felle kleuren en Victoriaanse details ons tegenmoet. Waar Parijs deze variant overtreft qua looks (de pastel tinten zijn toch iets subtieler) ben je juist voor de sfeer in Anaheim aan het juiste adres. Van ’s ochtend vroeg (8:00) tot middernacht lopen karakters zoals Mickey en Minnie, maar ook Pluto en Assepoester hier los over straat en kun je, in bijna alle gevallen zonder noemenswaardige wachttijd met ze op de foto. Daarnaast rijden er verschillende voertuigen van pleintje naar pleintje, lopen er echte paarden er om de kar te trekken en maakt zomaar uit het niets een geniale band van 20 personen zijn opwachting voor het kasteel om de grootste Disney klassiekers ter gehore te brengen.
Ik vind het kasteel helemaal niet zo klein is als ieder beweert, charmant is eerder de juiste bewoording. En trouwens ook geweldig dat we het kasteel in onze 5 dagen in zowel kerst, gewone als 60 jaar variant hebben gezien. De Mainstreet voelt, in tegenstelling wat iedereen zegt, helemaal niet kleiner aan als bijvoorbeeld Parijs en ik kon het dan ook niet laten om google maps op schaal naast elkaar te leggen. En wat blijkt? De verschillen zijn niet noemenswaardig groot en alleen het plein voor het kasteel in Magic Kingdom is aanzienlijk lomper. Afijn, is dat ook weer de wereld uit geholpen.
Op attractiegebied is de Mainstreet natuurlijk niet het hoogtepunt, op de interessante maar ietwat langdradige animatronicshow van Abraham Lincon na, dus we stappen verder richting een bosrijke omgeving.
Critter Country
Dit is een gebied wat wij in ‘ons Parijs’ niet kennen en laat zich het beste omschrijven als het land waar de beren domineren. Oh, en broer konijn mag er ook zijn. Grote bomen, slingerende bospaden, veel boomstronken, robuuste materialen, avontuurlijke landscaping en een bijna country achtig muziekje zijn hier de sfeerbepalers.
De eerste attractie welke we bezocht hebben in dit park is klassieker Splash Mountain. De (nu de zon al ruimschoots onder is niet bestaande) wachtrij kronkelt door de grotten waarna je in je boomstam achter elkaar mag plaatsnemen. Na een kort vaartochtje door het rotsachtige landschap maakt de boot zijn eerste splash en belanden we in een bos met vrolijk zingende dieren. “How do you do” neuriënd laten we ons meevoeren door de rivier waarbij achter iedere kromming weer een prachtige scène schuilt.
De kleine stroomversnellingen en zelfs de afdaling met daarna een kleine airtime hill maken het geheel erg dynamisch. Vooral het stuk waarbij de sfeer omslaat naar het grimmige en de rivier ook steeds langzamer en langzamer gaat vindt ik een geniale en subtiele manier van storytelling. Na de grote klim en de grote afdaling, die laat zien dat deze attractie niet voor niets Splash Mountain heet, beland je in de laatste en tevens grootste scene van de rit waarbij een enorme radarboot met de meest vrolijke dieren voluit zingen. Overigens een leuk feitje: meer als 100 animatronics zijn afkomstig en hergeprogrammeerd van de in 1988 gesloten animatronic show ‘America Sings’ gelegen in Tommorowland 😉
Terwijl Zip-A-Dee-Doo-Dah door mijn hoofd schalt moet ik toegeven dat het een geniale attractie is. Waar ik het nieuwere zusje in Orlando té lang en sfeerloos vond is deze in mijn ogen écht veel beter. Waardoor dat komt? De intiemere ligging, de zitpositie (niet naast maar achter elkaar), de sfeervollere darkride segmenten, het ‘droevige’ stuk wat in Orlando ontbreekt en vooral de rivier hier die met zijn kleine versnellingen en vertragingen het verhaal verteld. Broer Konijn je hebt er een fan bij, ik zal dit jaar met kerst het konijn laten staan.
Naast een counter service restaurant met prima eten en veranda met door het hek uitzicht op het toekomstige Star Wars Land (wat wordt dat grooooooot!) is er nog één attractie in dit gebied: ‘The Many Adventures of Winnie the Pooh.’ Een prima darkride welke grootser en langer is dan ik had verwacht, een gevalletje Fantasyland darkride XL met een extra portie honing.
New Orleans Square
We komen aan in het misschien wel minst bekende stukje Disney Anaheim maar stiekem misschien wel het meest sfeervolle. De Jazz muziek vormt meteen een warme deken om je heen wanneer je een van de smalle steegjes binnenstapt en al slenterend komt de heerlijke geur van kruidig eten je tegenmoet. Je ziet mensen ontspannen eten in restaurants, door de snuisterijtjes van de verschillende knusse winkeltjes snuffelen en de uitgebreide drankkaarten bestuderen. Je zou bijna vergeten dat je in een attractiepark bent. Over attracties gesproken: in plaats van de gewoonlijke twee attracties konden wij naast uiteraard Pirates zowel Haunted Mansion als de Halloween overlay Hauntend Mansion Holidays bezoeken.
Het opstapstation van Pirates is maar krapjes en apart, maar zodra je in je bootje zit vaar je de grootsheid tegenmoet. Dat het verhaal hier niet in chronologische volgorde wordt verteld (dat gebeurd eigenlijk alleen in Parijs) zien we even door de vingers, uhm haak, want na een drop en een tocht door de grotten kom je me toch in een indrukwekkende rit. De scène met links van je een enorm varend schip welke het fort rechts van je aanvalt is prachtig en naar mijn mening hetgeen wat ontbreekt in Parijs. Althans: met een tempo waardoor je het ook in je op kunt nemen. De subtiel geprojecteerde achtergronden zijn prachtig, de nieuwe soundtrack verweeft zich perfect met de oude en ook de Jack Sparrow animatronics zijn een lust voor het oog.
Haunted Mansion is chique maar heeft naar mijn mening niet de finesse die Phanom Manor heeft, al zijn de nieuwe effecten wel erg gelikt. Zo is the Hatbox Ghost, een hypermoderne animatronic welke zijn hoofd laat verdwijnen welke daarna tevoorschijn komt in de doos die hij vast heeft en andersom, zo mooi dat je er bijna verliefd op zou worden.
Vier maanden in het jaar wordt deze rit omgedoopt tot ‘Haunted Mansion Holidays’ waarbij de ombouw nog geen week duurt. Het is ongekend dat je gewoon bijna niets van de originele ride herkent, het is gewoon een volwaardige nieuwe rit rondom Tim Burtons meesterwerk ‘The Nightmare Before Christmas’ en ik vind het me toch een partij verschrikkelijk leuk! Een beetje jammer alleen dat we ruim 10 minuten vast zaten voor een speeldoosje waar een clown uit kwam, dat was namelijk ook verschrikkelijk leuk maar dan minus het woord ‘leuk’.
Frontierland
Yeehaa pak je lasso en cowboy hoed maar en galoppeer weg op Anky, uhm… een paard want het wilde westen is daar! Al moeten we het deze keer wel genoegen nemen met één attractie want hier wordt iets episch gebouwd momenteel (Star Wars Galaxy’s Edge, heb je vast wel van gehoord). Waar ik niet te veel verwacht had van Big Thunder Mountain wordt het tegendeel bewezen: de baan is botersoepel, het video mapping effect waarbij het lijkt op de tunnel wordt opgeblazen door een wereldvoorraad aan TNT op de laatste lifthil is best tof (en werkt hier overigens altijd) en het is vooral fun fun fun! Zo zie je maar weer, het iets niet voor niets ‘the wildst ride in the wilderniss’
Fantasyland
Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen. 6 darkrides, 3 flatrides, ontelbaar veel meet & greets, 2 theaters met toffe shows, een boatride, een rondrit attractie, een walkthrough én een geniale achtbaan. Hoe. dan.
Pinocchio, Peter Pan, sneeuwwitje en It’s a Small World zijn zoals we ze nagenoeg kennen, al is deze Small World wel echt een draak qua uiterlijk. Komt goed uit overigens aangezien Fantasmic met de enorme Maleficent draak tijdelijk niet te zien is. Wist je trouwens dat alle Fantasyland dakrides zich richten op 1 emotie? Zo is sneeuwwitje angst, Peter Pan vrijheid, en Alice in Wonderland verbazing. En verbaasd over die laatste waren we zeker: wat een toffe attractie waar de nostalgie vanaf spat maar welke nergens oubollig aandoet door het goede onderhoud en de subtiele video mapping toevoegingen.
Mocht je denken ‘poh wat een verhaal van al die verschillende emoties je maakt me helemaal gek’ dan ben je klaar voor een ritje in Mr. Toads Wild Ride. Deze attractie is gewoonweg geschift! In een razend tempo race je in een twee persoons autotje, waarbij je met het stuur je kar van links naar rechts over de rails knalt, door een blacklight landschap met om iedere hoek een ander object, voertuig of kabaal makend voorwerp op de weg. Chaos in het kwadraat, maar daardoor wel hilarisch.
Over hilarisch gesproken: neem eens plaats in het Royal Theater van Fantasy Fair (ontworpen door Nederlander Michiel den Dulk jaja) en train je lachspieren met een geweldige show. 2 soort van hofnarren vertellen, begeleid met piano, het verhaal met en van Rapunzel waarbij er ontelbaar veel ‘cheecky’ grapjes inzitten voor volwassenen. Een verborgen pareltje en als je blijft zitten na de show wordt je ook nog getrakteerd op een wachttijdloze meet en greet. En wauw, deze Rapunzel was gewoon pure perfectie, zelfs ik kreeg het er warm van.
Disney zou Disney niet zijn als ze een stalen achtbaan van meer als 55 jaar oud niet nog up en running zouden hebben. ‘The Matterhorn’ verwelkomt sinds 1959 bezoekers om op zoek te gaan naar de Yeti in de 2 achtbanen van beide rond de 640 meter lang en 25 meter hoog welke zich in deze berg verstoppen. Als we hebben plaatsgenomen in de gondels, met de knieën bijna in de nek, en in de berg omhoog worden getakeld horen we een steeds harder gebrul en zien we door het ijs heen een wit gevaarte lopen.
We beginnen met onze afdaling en maken steeds meer snelheid en zien al snel een gecrashte slee, dat kan niet veel goed betekenen. AAAAAGRH schreeuwt de Yeti welke naar ons toe grijpt waarna we ons direct uit de voeten maken. De Bobslee volgt een duizelingwekkend parcours door het gangenstelsel van de berg en langs de kliffen daarbuiten waarbij de slee van de andere baan zich onder en boven ons beweegt. De baan gaat maar door en door tot we opnieuw aangevallen worden door de Yeti. Bochten zo krap als je ze nog nooit hebt gezien, afdalingen zo raar als je ze nog nooit hebt ervaren en tunneltjes zo krap als je nog nooit hebt meegemaakt.
De slee gaat sneller en sneller en op het moment dat je denkt dat het niet meer beter kan knal je met je slee in een plas water om af te remmen. WAUW. Deze achtbaan is echt alles. Een heerlijk thema, een geniaal baanverloop en wat een snelheidsgevoel. Ik kan het niet geloven dat deze achtbaan maar 44 km/h gaat, het voelt zowaar als het dubbele. Walt ik wil je bedanken dat je op vakantie bent geweest naar Zwitserland, want deze creatie is hemels en gaat alle Zwitserse kaas en chocolade op het gebied van lekkerheid voorbij.
Mickey Mouse maakt al enkele jaren miljoenen mensen blij waarvan dit dagelijks bij duizenden mensen geschied in ‘Mickey and the Magical Map’. Deze show is de grote Disney medley show mét storyline en visueel spektakel. Hetgeen echter de show steelt is het talent van de cast. Je kunt merken dat Disneyland naast Hollywood ligt want werkelijk waar alle performers in dit park zijn verschrikkelijk knap, zouden gouden kalven binnen slepen met hun acteerkunsten en kunnen daarnaast allemaal geweldig goed zingen. Ook deze show is dus om je muzikale vingers bij af te likken en een spektakel wat menig Disney hart nog sneller laat kloppen.
Mickey’s Toontown
Om maar meteen bij Mickey te blijven: wist je dat er een plek is waar je de woning en het dorpje van Mickey en zijn vrienden kunt bezoeken? Nou nu dus wel! In Mickey’s Toontown begeef je je in een waar dorpje waar vrienden van de muis zoals Donald, Goofy en Knabbel & Babbel wonen. Het gebied is immersie tot de max en is als je het met een knipoog bekijkt een soort voorloper van gebieden als Diagon Alley die nu helemaal hot en happening zijn.
De zonnebril helpt tegen de felle kleuren en de stevige Nike’s zorgen ervoor dat we niet omvallen van de architectuur want potverdorie wat is dit toch een drukke bedoeling. Kinderen zullen het vast geweldig vinden (en creatief met oog voor detail is het zeker) maar mij kan het niet volledig bekoren. De achtbaan is leuk voor de bingo en de darkride, ‘Roger Rabbit’s Car Toon Spin’ blijkt enorm groot te zijn en vooral erg geschift. In een auto welke je zelf rond kunt draaien race je door een doldwaas neon landschap welke je netvlies op de proef stelt.
Tomorrowland
Een themagebied welke me meer kan bekoren is Tomorrowland. Hoewel themagebied? Het is meer een soort smalle lange (zo goed als doodlopende) straat met daaraan alleen maar top attracties. Qua guestflow is het zo dom ontworpen dat het je laat realiseren dat dit park historie heeft, en wij smullen ervan!
Star Tours is intergalactisch gaaf met iedere rit een andere 4D film en laat zien dat simulators, mits goed uitgevoerd, zeker nog van deze tijd zijn. Hyperspace Mountain is, zonder te overdrijven, BRILJANT met een enorm snelheidsgevoel, een lay-out die maar door blijft razen en prachtige effecten tijdens het tweede gedeelte van de rit. Het is een soort van Wilde muis idee qua heftigheid en dus, in tegenstelling tot Parijs, zonder inversies. Ruimteschepen die voor je neus wegvliegen en rakelings langs je heen zoefen met ontelbaar veel laserstralen die bijna je Mickey oren eraf branden: de Force is zeker ‘with you’. Buzz Lightyear is zoals we hem kennen vanuit Parijs (waarbij shooter koning Bryan uiteindelijk weer de maximale score haalde) erg leuk en de Finding Nemo Submarine was apart. Even tussendoor: dit alles bevind zich dus in 1 straat. Heftige shit toch?
Iets met een gele onderzeeër dus. Wat ik me het beste kan herinneren zijn de hekjes in de wachtrij, deze hadden namelijk een soort golf reliëf bovenop. Als je je hand er gestrekt op legde met je middelvinger naar voren terwijl je liep voelde je de golfjes langs je hand gaan, een soort fidget spinner voor Disney nerds. Heerlijk! Ik was bang dat ik, redelijk claustrofobisch aangelegd als dat ik ben, de ervaring benauwd zou vinden maar niets is minder waar. De darkride waarbij ieder door zijn eigen raampje uitzicht heeft vanuit de onderzeeër wekt de illusie dat je afdaalt naar de bodem van onze oceaan. Eenmaal daar aangekomen zie je alle planten en wezens die daarbij horen met uiteraard ook de beroemdste clownsvis ter wereld en zijn metgezellen.
Na de rit spreek ik mijn verbazing uit over hoe lang en groots de attractie was wat Bryan ontkent. Na veel gediscussieer geeft hij tussen neus en lippen toe dat hij even een dutje had gedaan. Google wordt geraadpleegd en wat blijkt: deze attractie heeft de grootste showbuilding van heel Disneyland Anaheim! Boven over het gebouw rijdt de Tomorrowland speedway om het zicht hierop te ontnemen. De loods heeft vooral zo’n immense proporties omdat iedere scène er 2 keer staat, zowel links als rechts van de boot moet je namelijk uitzicht hebben.
Adventureland
Net zoals je als kind een maaltijd at bewaar je in een TR ook het lekkerst voor het laatst: de Dole Whip! Nadat de heren van Disney podcast ‘D-Tales’ ons maanden gek hadden gemaakt voor deze versnapering was het moment dan eindelijk daar om het te gaan ervaren. Ananas sorbetijs overstroomd met ananas sap met een gesuikerde kers, rietje en vrolijk parasolletje als topping, en dat terwijl ik geeneens van ananas houdt en Bryan geen sorbetijs lust. Het mag gezegd worden: de Dole Whip is heerlijk! Zoet maar niet te zoet, koud maar niet te koud en heerlijk machtig maar weer niet té. Perfectie in een plastic beker die heerlijk samen gaat met de Californische zon.
Maar alle gekheid op een (ananas) stokje: het echte toetje is natuurlijk misschien wel de meest geniale darkride die ik ooit heb mogen doen: Indiana Jones Adventure. Shit heb ik nu echt al verklapt wat ik van deze attractie vindt? Nou dan doe maar net of je het nog niet weet.
In Adventureland kun je tussen de tropische bebossing een klein gedeelte van een vervallen tempel vinden. Je wandelt naar binnen en maakt een hele tour door de immense tempel. Hemelsbreed is het bijna een halve kilometer waarbinnen de wachtrij heen en weer slingert omdat de daadwerkelijke showbuilding zo goed als buiten de parkgrenzen ligt. De filosofie van Tony Baxter (legende en oud-Disney Imagineer) was dat net zoals in het buitenland de tempel een attractie op zich moest zijn. “En waar je op vakantie er dan weer uitloopt beland je hier in een jeep welke je meer laat zien dan je ooit van een tempel zult zien.”
Het hilarische introductie filmpje toont dat we zometeen in een jeep gaan stappen en vervolgens een tour gaan maken door ‘The Temple of the Forbidden Eye’ waarbij je vooral niet in het oog mag kijken. We nemen voorin plaats in de enorme wagen en belanden in verschillende ruimtes waarbij prachtige video mapping effecten verhullen dat deze tempel leeft. Wie zien Indy zelf, racen met het bekende Indiana Jones thema op de autospeakers omhoog en komen na een bocht tot stilstand met het meest indrukwekkende uitzicht wat ik misschien ooit in een darkride heb mogen aanschouwen. Je ziet van bovenaf de enorme tempel met een enorm uit steen gehakt gezicht waar een enorme vuurbal uit het oog spuit. Het krioelt overal van de beesten en andere jeeps en als de muziek volledig is aangezweefd knalt er een auto met andere bezoekers over de touwbrug. Het moment dat je denkt dat het niet mooier kan maakt al snel plaats voor de gedachte: “het kan wel mooier want zometeen scheuren wij over die brug”
Na aanvallen door termieten, slangen, de befaamde sprong over de brug en een enorm lange route langs de forbidden eye belanden we in een stukje wat qua looks helaas minder is maar wat qua effect tof is. Stenen wachters lijken pijlen op ons te schieten waarna we eindelijk weer bij Indiana Jones himself zijn aanbelandt. Net als je denkt dat het goed is gekomen komt er enorme stenen bol onze kant opgerold waarna de auto meteen achteruit(!) gaat rijden. Net op het moment dat de bol bijna onze bumper vermorzelt zakt de auto de grond in waardoor we nu eindelijk écht veilig zijn. Onze redder in nood groet ons een laatste keer en eenmaal in het station ben ik echt sprakeloos. Wat is dit een meesterlijke attractie, MEESTERLIJK!
Hoe meer ik over de rit lees en achteraf te weten kom hoe meer (als dat al mogelijk is) ik deze sensatie ga waarderen. Je jeep rijdt bijvoorbeeld helemaal niet achteruit maar de hele stenen tunnel om je heen schuift juist naar voren. Tony Baxter kreeg dit idee in een, hoe kan het ook anders, carwash. Ook hebben ze een goedkope kermis simulator opgekocht, deze op een rijdend plateau gezet in een loods tegenover Six Flags en daar mensen geblinddoekt in gezet om te testen of ze de bewegingen konden simuleren die ze wilden simuleren. En wauw wat is ze dat gelukt. Deze attractie uit 1995 is ongekend goed en is een van mijn favoriete attracties ooit. Het is zonder overdrijven een waar spektakelstuk.
Disneyland Anaheim
We zijn het park rond en het is dus tijd om de balans op te maken. Parijs is de mooiste, Orlando het meest bombastisch maar Anaheim is toch echt alles. Geen enkel ‘kasteel park’ heeft naar mijn inzien zo veel sfeer, zo veel karakter, zo veel magie en zo veel attracties. De straten zijn krap, de indeling is verschrikkelijk onlogisch en sommige dingen zijn té kneuterig maar dat maakt dat dit park aanvoelt als thuis.
In het Walt Disney Family museum in San Francisco (een must voor iedere Disney fan), wat het levensverhaal van de familie van Walt en uiteraard Walt zelf verteld, leren we over de ontstaansgeschiedenis van het park en raken we onder de indruk hiervan. De historie is grandioos en een inspiratie voor voor velen, toen en ik weet zeker nu nog steeds.
Terwijl het vuurwerk de lucht in knalt realiseer ik me: wat hebben we een geluk gehad. We hebben zowel de laatste Paint the Night mogen ervaren als de premiere van de de thuiskomst van de Main Street Electrical Parade (welke na Orlando mooi is opgeknapt maar nog steeds niet bijzonder is, de Amerikanen gaan uiteraard wel helemaal uit hun dak), we hebben zowel het park in gewone als in kerst sfeer gezien, zowel Haunted Mansion als Haunted Mansion Holidays mogen doen, het kasteel in 3 verschillende gedaantes gezien en 1 dag rondgelopen in een uitgestorven park. Drie keer blijven zitten in the Matterhorn of in Splash Mountain een eigen privé bootje en ook daarin mogen blijven zitten? Guus Geluk is er niets bij.
In geen enkel park Disney ter wereld worden bankjes ontelbaar vaak op een dag verplaatst, kun je iedere meet en greet doen zonder wachten, zie je als je naar je hotel loopt hoe de parade wagens in de loods worden geduwd en zie je de parade dansers middernacht in jogging broeken en lichtgevende hesjes tussen de loodsen in op een betonnen vlakte de routine van de nieuwe parade oefenen. In geen enkel Disney park zie je de dag nadat kerst is afgelopen in het resort wanneer je naar het park loopt de kerstboom in stukjes gehakt op een vrachtwagen voorbij komen, nergens ter wereld loop je over straat met aan de rechterkant de Cheesecake Factory en goedkope motels en aan de linkerkant de showbuildings van ’s werelds meest mooie darkrides. Wanneer het Disney vuurwerk de lucht in knalt komt hét Disney gevoel naar boven, het gevoel van thuis zijn.
Je zult je nu wel afvragen waarom dit report ‘de langste Disney dag ooit’ heet, Nou dat heeft 1 goede reden: om 07:09 zaten we aan het ontbijt met Minnie Mouse en Katrien en 17,5 uur later stapten we om 00:47 Hyperspace Mountain in. Geloof je ons niet? We hebben de foto’s met wallen om het te bewijzen:
Als ik met Bryan (net voordat de parade begint waardoor de trottoirs overladen zijn met mensen) richting de uitgang slenter en, in tegenstelling tot de rest van de wereld, hier geen moment hoef na te denken of het toch niet verstandiger is de handen van elkaar los te laten weet ik dat ik op een bijzonder plek ben. Ik knijp extra hard in zijn hand, kijk rechts naar het eeuwig brandende lampje bij het appartement waar Walt nog heeft gewoond en loop onder het station door de magie uit. Disney je was de mooiste droom die ik ooit had en ooit zal hebben. En weet je wat het mooie is? Als ik mijn ogen dicht doe sta ik in gedachten weer daar. Hand in hand.
Lars
En zoals een gouden ornament op een toren van een Disney kasteel hoort hoort een filmpje bij een TR om het compleet te maken:
Ongelofelars 