Universal’s Islands of Adventure

‘Islands of Adventure‘ lijkt op het internet een combinatie van 3 woorden die menig pretpark-liefhebbend-hart sneller laat kloppen, zo ook het hart van mij. Iconische attracties als Jurassic Park, Spiderman, Popeye en the Hulk prijken hier aan de horizon maar vooral nieuwkomer Harry Potter spreekt tot de verbeelding. Silvie is vandaag, 9 september, jarig en vindt het alles behalve leuk om haar verjaardag in Orlando te vieren. Als troost mag zij het park kiezen voor haar verjaardag, en na lang nadenken zegt ze: Islands of Adventure, Zweinstein. ‘Ons engeltje‘ zal voor de Amerikaanse wet volwassen worden in de wereld van Harry Potter. Nu maar hopen dat die hoge verwachtingen ingelost zullen worden en dat er een flinke dosis magie op ons staat te wachten…

De verjaardagstaart is achter de kiezen, de verrassings video waarin al haar familieleden Silvie feliciteren is bekeken en de Disney ballon fleurt de hotel kamer op. De stralende zon laat zich zien, de zonnebrand zit op de huid en de entree kaartjes zitten in de tas naast een flinke portie zin en energie: Universal here we come! We hebben het openbaar vervoer echter nog niet helemaal onder de knie waardoor we vanuit de halte 20 minuten moeten wandelen naar onze Hemelse bestemming. De eerste 10 minuten is het lopen langs de lelijke wegen niet geweldig totdat er mij iets opvalt: de torens van Zweinstein, Jurassic Park en het meest belangrijkst van allemaal: DE vuurtoren zijn al te zien! Met een kloppend hart lopen we verder en als we door de tascontrole en de Universal Citywalk zijn geraakt staan we voor de toegangspoort waar ik mezelf even moet knijpen.

De toren straalt ons in de zon tegenmoet en een imposant entreegebied verwelkomt ons. Zwevend lopen we onder de welbekende poort door waar de briljante woorden ‘the adventure begins’ ons verzekeren van een dag vol avontuur. Details zijn er in overvloed en overal lijken elementen te bewegen en geluid te maken. Het voelt alsof je in de haven loopt waar alles en iedereen binnen komt van waaruit het vervolgens wordt door vervoerd naar de verschillende eilanden. De details zijn verbluffend: er zitten twee tortelduifjes op de dakgoot, de verschillende teksten op de winkels hebben subtiele verwijzingen naar de themagebieden van dit park en een bordje maakt duidelijk dat je niet alleen wandelwagens en rolstoelen kunt huren: ook hangliders, sneeuwschoenen, een zappelin, onderzeeërs, antieke fietsen of een gyrocopter behoort tot de mogelijkheden. De raketauto mét parachute is helaas buiten gebruik en ook de tijdreizer is niet beschikbaar: deze zit vast in de 6e eeuw. We lopen door en genieten van het uitzicht op de skyline van het park. We gaan dan linksom het park in waar we niet naar ‘The Hulk‘ proberen te kijken die net twee dagen geleden zijn deuren heeft dicht gegooid.

Het contrast tot het bijna sprookjesachtige ‘Port of entry‘ ingangsgebied en het ‘Marvel Super Hero Island‘ kan bijna niet groter zijn. Schreeuwerige rock muziek bonkt door de speakers, een cartooneske omgeving is te zien zover het oog rijkt en typische stripboek kleuren (die overigens veranderen als je er vanuit een ander gezichtspunt naar kijkt) zorgen ervoor dat we ons in een superhelden stad wanen en ja dat voelt best cool. En stoer.

Mijn hart bonkt in mijn keel als we langs het 15-minuut bordje lopen en ik me besef dat de eerste attractie van vandaag ‘The Amazing Adventures of Spiderman‘ zal zijn. De wachtrij neemt ons mee door het kantoor van ‘the Daily Bugle‘ waar ook alles vorm gegeven is alsof het een stripboek is. De lege kantoren en de ruimte daarna maken duidelijk dat wij als toeristen erop uit worden gestuurd om het nieuws vast te leggen met de nieuwe ‘scoop-mobiel’. Voordat we het weten stappen we frontseat in de wagen waar Loren meteen roept ‘kak net die stang voor m’n hoofd‘. Ik lach me stuk en als ze zelf ook ziet dat hier de zijkant van de wagen aan zit welke naar beneden klapt klinkt er uit haar mond ook een “WHAHAHA”.

De rit start in een donker steegje waar al snel het Spider-man signaal op de muren komt, de eigenaar van de krant roept dat dit betekend dat er problemen zijn en waar problemen zijn zijn volgens hem krantenkoppen. Met volle kracht en ronkende motor scheuren we om de hoek van het gebouw en staan we oog in oog met Spiderman zelf die soepel op de motorkap springt. Hij spreekt ons toe dat het de “most dangerous night of his live” is en waarschijnlijk ook die van ons. “Be carefull” zegt hij alvorens hij ons complimenteert over onze 3D brillen (“great shades!”) en weer weg slingert. Wat volgt is een dosis pure actie met verbluffende effecten en bovenal een sublieme samensmelting van haarscherpe 3D schermen en échte decors. Menig schurk valt ons aan met alle gevolgen die daarbij horen. Electro zet ons onder stroom, Hydro-man lijkt levensecht door de watereffecten en Hobgoblin gooit pompoenen naar ons met echte steekvlammen tot gevolg.

We racen langs een replica van het vrijheidsbeeld waarna hét moment van de rit zich afspeelt: über slechterik ‘Doctor Octopus’ weet ons met zijn anti-zwaartekracht kanon naar een enorme hoogte te brengen. We hebben er allemaal geen idee van hoe het werkt, maar het lijkt écht alsof je langs een flat tientallen meters de lucht ingaat. Spiderman komt ons uiteraard redden en samen met hem vliegen we op fenomenale wijze langs de flatgebouwen door de lucht. Na een knallend eind zegt Spidy “You guys did alright, but don’t give up your dayjobs. Say Cheese!” waarna hij een foto maakt.

De stevige rock muziek klinkt nog door terwijl we het in het uitstapstation aankomen waar we allemaal concluderen: perfect. Er is daadwerkelijk niets in deze rit dat niet klopt, je ziet niets wat je niet hoort te zien en er is dus niets wat je uit de wereld van Spiderman haalt. Het is onwerkelijk hoeveel Adrenaline een darkride dus blijkbaar op kan roepen en al helemaal als je bedenkt dat de attractie al in 1999 zijn deuren opende. De digitale projecties zijn in de verloop van de tijd uiteraard mee-getransformeerd en dat is te zien: scherper kan het bijna niet wat resulteert in een detailrijk beeld waarbij het voelt alsof je de buikspieren van Spiderman bijna kunt aanraken. Waar Ratatouille, tot nu toe de enige rit met een vergelijkbare insteek, naar mijn mening té veel scherm bevat is hier de balans perfect. Spiderman staat garant voor 5 minuten pure pretpark perfectie.

We halen één van de cadeautjes voor Silvie op: het Universal Dining Plan waarmee we een maaltijd nuttigen op een nog geheime plaats, een snack kunnen halen én (hetgeen waar ik het meest naar uit kijk) een beker krijgen die we onbeperkt mogen vullen met meer dan 100(!) soorten frisdrank. Tja je bent nu eenmaal in Amerika dus dan hoort een bult vloeibare zoettigheid er natuurlijk bij. De beker wordt meteen tot de rand gevuld met flink wat ijs, Fanta rasberry én wat water, want de frisdrank is hier toch wel errug zoet.

Met de beker in de hand slenteren we door naar het themagebied ‘Toon-Lagoon‘ wat ons verrast met een speelse cartoon omgeving. Het visuele én letterlijke hoogtepunt van dit gebied is ‘Dudley Do-Right’s Ripsaw Falls’ van wie we meteen onder de indruk zijn van het uiterlijk vertoon. Na 15 minuten in de ietwat chaotische en benauwende wachtrij stappen we in het bootje welke een lange rit voor ons in petto heeft. Zo mooi als deze attractie van de voorkant is zo lelijk is de daadwerkelijke attractie zelf. Je vaart langs betonnen gedeeltes die volledig zwart/antraciet zijn geschilderd waar hier en daar een animatronic of statisch beeld staat. Ook bedrading, luchtbuizen en andere leidingen zijn gewoon te zien.

Na een paar kleine drops is het tijd voor de grote drop die toch de nodige kriebels in de buik geeft. We vliegen naar onder, over de airtime hill door en een enorme golf komt het bootje in waardoor de kleren vacuüm trekken. Waar de dames wegduiken blijf ik, enthousiast als dat ik ben voorin rechtop zitten met mijn ogen wagenwijd open. Mijn lenzen worden achter mijn ogen gespoeld maar na een paar minuten knipperen kan ik daar alweer om lachen. Dat dit een soort van oog ontsteking tot gevolg heeft waardoor ik de rest van de vakantie geen lenzen meer in kan daar kon ik twee dagen later minder om lachen. Mooie voorkant, lange layout, flinke drop, maar de rest is niet om over naar huis te schrijven.

Nu we toch al nat zijn stappen we maar meteen in de wachtrij van ‘Popeye and Bluto’s Bilge-Rat Barges’, door velen bestempelt als DE natste waterattractie van onze planeet. Als we door de sfeervol aangelegde wachtrij lopen, waar geen eind aan lijkt te komen (gelukkig staan wij alleen in het laatste stukje aan te schuiven) maakt een bordje ons subtiel attent dat je nat kunt worden: “You will get soaked”. We bergen onze tassen op in het midden gedeelte waarna we het zeil eroverheen trekken (super praktisch!) en worden na de gordel controle vrij gelaten in de rivier. Al snel transformeert het kabbelende beekje zich in een woeste klotsende watermassa die we nog nooit hebben gezien, alleen op National Geographic. Het uitzicht op de slingerende wildwaterbaan is fenomenaal en de boot knalt over de ene en door de andere golf alsof het niets is. Al snel zien we een gestrande boot waar flink wat water vanaf komt waar we uiteraard onderdoor varen. Het voelt serieus alsof we onder een douche staan. Als ware diepzeeduikers komen we langs het schip van ‘Olijfje’ waar de mensen vanuit de kant ons met een grote glimlach beschieten.

Een enorme scheepshoorn blaast alweer een shitload aan water over ons heen wanneer ons iets opvalt: de man aan de overzijde is nog kurkdrook. Net als we dat zeggen zien we een waterval over onze route heen, en waar in menig pretpark deze waterval uit gaat blijft deze steevast aan. Het voelt alsof we midden in Aquanura staan en alle supershooters het op ons gemunt hebben. Mijn kuif is er plat van gaan zitten en dan is het wel héél erg gesteld kan ik je vertellen. Een mooi indoor stuk later belanden we op de lifthill waar we lachend adem halen: het is voorbij. De man aan de overzijde ziet er god-zij-dank ook doorweekt uit. “Het houdt niet op, niet vanzelf, het houdt niet op, niet van-zelf” blijkt maar weer eens de harde werkelijkheid te zijn en een flinke drop katapulteert ons zo in het Tiki Bad. De hekjes van onze boot wekken nog de suggestie dat ze water tegenhouden maar door iedere opening, kier en gat komt, je raad het al, water. Na nog een flink stuk kolkende rivier bevaren te hebben belanden we dan toch uiteindelijk aan in het station. En terwijl het kwik de 32 graden aantikt durf ik 100% zeker te roepen: best rapid ride ever! Gooi een verassende layout, een bult aan thematisering, een ritduur waar je U tegen zegt én een flinke dosis krankzinnigheid in een spinazie blik en je hebt ‘Popeye and Bluto’s Bilge-Rat Barges’.

We lopen onder de Jurrassic Park poort door en zien dan pontificaal hetgeen waar ieder kind geboren tussen 1990 en 1995 mee is opgegroeid: Zweinstein hogeschool voor hekserij en hocus pocus. Met zijn 4-en zetten we hand in hand de tocht verder en als we door de poort stappen werpen we eerst een blik naar links: “wauw wat een kasteel!” en dan een blik naar rechts: “omg we zijn er echt!” Kippenvel ontwikkelt zich op onze armen en ik voel dat er zich tranen achter mijn ogen beginnen te vormen. Het lijkt wel alsof we dromen want het voelt alsof we Zweinsveld, of Hogsmeade zoals het bij de pretparkliefhebber beter bekend is, in lijken te zweven. De gebouwen hebben prachtige details en de etalages van de winkeltjes en woningen hebben allemaal verassingen waardoor we niet uitgekeken raken.

De dynamiek beleeft hier een werkelijk hoogtepunt want het voelt alsof dit leeft, dit is niet statisch, dit is geen pretpark: dit ruikt, lijkt, voelt en IS de wereld van Harry Potter waar wij nu terecht gekomen zijn. Van de cello die zichzelf bespeelt boven de muziekwinkel, de conducteur vol humor die bij de Zweinstein Express staat, het boterbier dat rijkelijk vloeit, de tovenaars die met hun stokken allerlei objecten laten bewegen, de medewerkers die volledig in hun rol opgaan en de sneeuw op de daken die zoals het hoort een beetje glittert in de zon tot jammerende Jenny die je hoort op het toilet: alles klopt en je kunt me opvegen van geluk.

De eerste winkel die we aandoen is die van meneer Olivander. Na een paar minuten gaat de deur open en mogen we binnen komen. We weten natuurlijk dondersgoed dat er iemand uitgekozen wordt dus Silvie duwen we met verjaardagsbutton en al voorop. We stappen binnen in een knus winkeltje waar de doosjes met toverstokken tot het plafond lijken te rijken, waar de houten vloer kraakt en waar ook een bijpassende geur hangt. Nadat ons duidelijk gemaakt is dat het gebruiken van ‘muggle-technology‘ niet gewenst is keer Ollivander zich om en spreekt uit dat er iemand hier is voor een toverstok, waarna hij Silvie aankijkt. Silvie zet een paar stappen naar voren en als haar armen en weet ik veel wat nog meer opgemeten zijn krijgt ze de eerste stok in haar hand.

Ze voert de toverspreuk uit maar helaas gaat het mis waarna Ollivander de stok in paniek uit haar hand grist. Als ze met de tweede stok onder het mom van ‘Wingardium Leviosa‘ zwiert stort de doos met boeken in en laat ook de ladder zich vallen. Opeens krijgt de oude man een ingeving en komt hij met een nieuwe stok met een kern van eenhoornhaar op de proppen. Op het moment dat Silvie de stok in haar handen krijgt ontstaat er een hemels licht, begint er van alles en nog wat te bewegen en waait er letterlijk een magische wind door het winkeltje. “The wand has choosen you” fluistert Ollivander haar toe alvorens we alle 4 met kippenvel de ruimte verlaten. Een Engelse vrouw vraagt aan Silvie of ze de stok mag houden waarop ik antwoord: ‘Only if she has enough gallions, welcome to Universal!‘ waarop we allebei lachen.

In de straten is het nu de tijd aan Silvie om met haar stok de vele etalages tot leven te brengen. De ijzeren grondstenen geven aan waar je mag toveren en welke spreuk en handbeweging daarbij hoort. En toveren blijkt nog niet zo makkelijk ook niet: je moet precies de beweging maken want anders gebeurd er écht niets. Na wat ‘ooh’, ‘aah‘, ‘super cool‘ en ‘kei gaaf’ achtige kreten stappen we om toch enigszins uit te waaien door de poort bij ‘Dragon Challenge’. Met een flink tempo lopen we door het oneindige gangenstelsel waarna we bij de rode baan meteen plaats mogen nemen op de een-na-achterste rij. De baan stelt met zijn ruwe ritervaring, oneindig aantal inversies en rare layout die ontworpen is op het duelling effect ons niet geheel tevreden. We komen er zelfs met hoofdpijn uit. Hoe anders moet de ervaring geweest zijn toen de banen/draken nog daadwerkelijk tegen elkaar duelleerden, dan zullen de af en toe rare kronkels of juist rechte stukken track wellicht een verklaring krijgen.

We gaan als verassing voor Silvie eten bij de drie bezemstelen waar we gastvrij ontvangen worden. Hier is niets te eten of te drinken wat niet in de wereld van Harry Potter zou bestaan. Coca Cola? vergeet het, poempoensap hebben ze daarintegen wel. Een hamburger? Een sheppards pie kun je krijgen of vis met een maiskolf. We worden met onze maaltijd naar een tafel gebracht waar de stoelen erg laag zijn. Waarom dit zo is blijft voor ons een raadsel, wellicht dat de locatie zo groter lijkt of dat er óók aan dwergen is gedacht? De maaltijd smaakt prima maar het pompoensap (wat volgens Amerikaanse normen de regel: zoet zoeter zoetst handhaaft) gaat door de hoeveelheid kaneel steeds meer tegenstaan. Ook hier is aan ieder detail gedacht: het uitzicht op Zweinstein is prachtig (het uitzicht op de glimlachende jongen achter de bar trouwens ook) en door de geluidseffecten lijkt het net of er op de tweede verdieping ook gasten zijn waardoor het hier ook voelt alsof het leeft.

Als we ook de andere winkeltjes gezien hebben (denk aan de snoep en kleding winkel) is het tijd om langzaamaan naar de hoofdattractie van dit gebied te gaan. Als we richtig Zweinstein lopen zie ik vanuit de schuine hoek alleen een 10 op het wachttijd bordje waarna ik zucht: 100 minuten. Als we door lopen blijkt er echter geen nul achter te staan. 10 minuten? Wat? Huh? Hoe? WAT HEBBEN WIJ EEN GELUK!

We lopen richting de grote toegangspoort van het kasteel waar we, eenmaal binnen aangekomen, verplicht worden om onze tassen en alle andere losse items op te bergen. Terwijl we na een tochtje door de plantenkas naar binnen stappen zeg ik: “neem alles goed in je op want we kunnen geen foto’s maken”. Waar we eerst in een euforisch tempo liepen verandert dat meteen zodra we ook maar 1 voet over de drempel hebben gezet. Met een open mond lopen we door de gangen van het kasteel, langs de kamer van Perkamentus (met bijbehorende hersenpan!) en langs objecten als de kast waar de boeman uitkwam in de film. In de ‘kamer van de hoge nood‘ verschijnen Harry, Hermelien en Ron vanonder de onzichtbaarheidsmantel en laten het sneeuwen in de ruimte. We lopen verder door de hal met alle schilderijen die tegen elkaar praten, belanden na de ‘dikke dame‘ begroet te hebben in de kamer van Griffoendor en staan oog in oog met de sorteerhoed. We kunnen onze ogen niet van de schilderijen af houden want hoe deze bewegen is meer dan magisch. De wachtrij zelf is een attractie opzich waarin iedere Harry Potter fan een hartstilstand kan krijgen, licht verdoofd stappen we dan ook via de soepele lopende band in ‘de bank’.

Nog voordat we het station uitzijn zien we dat Hermelien onze bank betovert waarop we beginnen te vliegen. In de rit daarna maken we een tocht door en om Zweinstein en nog bijna nooit hebben we zo vaak hardop geschreeuwd tijdens een attractie. Schreeuwend van angst als je in het duistere woud langs de reuze spinnen op gaat, schreeuwend van schrik als opeens een draak in je gezicht blaast, schreeuwend van de extremiteit als de beukwilg je vastpakt en je in de bank volledig op zijn rug legt en schreeuwend van binnen als de dementoren zo dichtbij komen dat je ze letterlijk kunt aanraken. En even voor de duidelijkheid: Aan al die laatste schreeuw momenten komen geen schermen te pas: dit zijn allemaal darkride passage’s met angstaanjagende animatronics. Tussendoor wordt je telkens in een compacte ‘projectie koepel geplaatst‘ waarin je bijvoorbeeld achter een zwerkballende Harry aanvliegt (schreeuwend van geluk!) waardoor de scenes elkaar heerlijk afwisselen. Eenmaal terug in het station zijn we weggeblazen door dit avontuur wat Silvie iets te veel werd, ze is er (kots) misselijk van geworden en ook wij moeten toegeven: het was heftig, maar heet was super vet!

Het lijkt nu alsof er niets aan te merken is op het hele Harry Potter gebeuren maar een kritische blik kan natuurlijk nooit kwaad. Allereerst de attractie zelf: de overgangen tussen de schermen en de darkride passage’s zijn niet al te fraai. Ook al doen ze hun best, toch kunnen ze niet verbloemen dat in of uit een projectie koepel gezet/gehaald wordt. En ja de Animatronics van de dementoren zijn eng en blijven je letterlijk enkele seconde volgen (briljant!) maar mooi zijn ze niet. Hetgeen ons echter het meest opviel was de beweging die de bank maakte net na de beukwilg passage: je ziet hier enkele seconden de projectiekoepels op een rij waar karren in gezet worden met het wandelpad wat hier langs loopt. Jammer. Deze puntjes zorgen ervoor dat de attractie nét niet pefect is en dat je soms geconfronteerd wordt met het feit dat het allemaal niet echt is en dat wil je niet. Dit doet niets af aan het feit dat het een briljante attractie is met een briljant ritsysteem die menig bezoeker van zijn sokken zal blazen (kun je er meteen één aan Dobby geven), maar Spiderman zweeft wat ons betreft toch net iets boven Harry Potter rond.

Het gebied zelf heeft volgens ons dezelfde aandoening als de attractie: als je links kijkt zie je de poort van Jurrasic Park er hoog bovenuit torenen en aan de andere zijde staat ‘The Lost Continent‘ op je te wachten. Hierdoor wordt je mentaal niet volledig ondergedompeld in de Wizarding World maar voor 95%. Hetgeen echter de grootste stijlbreuk is, wat vele anderen hier wellicht zullen beamen is ‘de loods’. Als je ‘Hogsmeade‘ doorloopt, wat eigenlijk 1 grote straat is die iets naar links buigt, kom je uiteindelijk bij een poort waarna je richting Zweinstein kunt. Hetgeen je echter het eerst door die poort ziet wanneer je met de bocht mee wandelt is een enorme grijze loods en als je dan nog iets verder loopt zie je pas het kasteel wat hier links van ligt. Óf had dan die loods mooi weg gewerkt óf had dat kasteel naar rechts geschoven. Wij zijn meer dan blij dat we vanuit de Jurassic Park kant kwamen waardoor dit ons pas tijdens de tweede wandeling door het magische dorpje is opgevallen toen we wél door de ‘hoofdingang‘ van het gebied kwamen.

We lopen door naar het knappe themagebied ‘the Lost Continent‘ waar we in de wachtrij van ‘Poseidons Fury’ stappen. We hebben allemaal geen idee wat we kunnen verwachten en maken in de preshow kennis met de enthousiaste ontdekkingsreiziger Taylor die ons zal rondleiden door de mysterieuze tempel. Als we in de volgende ruimte aan belanden wordt het al snel duidelijk dat onze ontdekkingsreiziger zowel op het gebied van uiterlijk vertoon als op het gebied van acteerkunsten zo uit een film gestapt zou kunnen zijn. Indrukwekkende effecten ontpoppen zich voor onze ogen en als dan eindelijk de poort opent onthult zich een tunnel van water waar wij als bezoekers onder leiding van de gids doorheen moeten lopen. Ja je leest het goed, een tunnel van water: GEWELDIG! De volgende ruimte die weer hetzelfde trucje lijkt te bevatten transformeert zich met een briljant effect in een waar slachtveld tussen Poseidon en Darkanon waar uiteraard ‘onze‘ Taylor de reddende engel blijkt te zijn.

;Als de andere bezoekers na de grootse finale met ons meelopen door het gangenstelsel en maar niet stoppen met juichen en applaudisseren komen we tot de conclusie dat dit soort attractie alleen in Amerika tot zijn recht komt. Hoe de Amerikanen meeleven, mee schreeuwen en mee doen is fantastisch en dé bron van de sfeer. Ook twijfelen we of er in ons kikkerlandje hetzelfde niveau van acteurs gehaald zou kunnen worden want deze jongen was toch wel briljant. Toen hij bij de uitgang stond om de mensen gedag te zeggen en high fives uit te delen greep ik uiteraard ook mijn moment om heerlijk Amerikaans een high five te geven en te zeggen: “thanks for saving us” waar ik een heerlijke knipoog en net iets te witte charmante glimlach voor terug kreeg. De herhalingswaarde is nihill, maar wat ons betreft is dit een must-do als je in Islands of Adventure bent.

Nu we toch in de ‘Lost Continent‘ stemming zijn nemen we, na alweer onze beker opnieuw gevuld te hebben (met ditmaal half Coca Cola rasberry en half Fanta Rasberry mmm), plaats op de tribune van ‘the Eighth Voyage of Sinbad – Stunt Show”. Van het hele spektakel vonden we de voorshow waarin enkelen uit het publiek werden betrokken, zo ook een heel schattig jongetje die Sherelynn zo mee zou willen nemen, veruit het interessantst. Na wat online research lees ik dat de set eerst gebouwd is en dat toen pas het verhaal is bedacht, en dat is te merken: het voelt als een aaneenschakeling van stunts die niet relevant zijn en effecten in een volgorde die totaal niet logisch voelt. Mehhh

We stappen nog een keer in Harry Potter wat Silvie nu écht te veel wordt waardoor we op zoek gaan naar een snack, met onze Dining Plan hebben we die namelijk nog te goed. Een enorme Churro en monsterlijk grote American Cookie later belanden we als afsluiting weer in Superhero Island. Sherelynn en ik wagen ons aan de ‘Doctor Doom’s Fearfall‘ waar de medewerker ons de Express pass rij instuurt, we lopen terug om te zeggen dat we die pas niet hebben en hij zegt dat dit niet uit maakt. Erg apart, maar de 10 minuten wachttijd wordt dus terug gebracht naar 0 maar niet zonder een kleine prijs: we lopen nu door een wachtrij die volledig backstage slingert, ouch.

De spanning bouwt zich enorm op als je voor de deur moet wachten tot je in mag stappen wat we erg slim gedaan vinden: het lijkt hierdoor alsof je als het ware alleen het avontuur gaat beleven en ook als je in de zetel zit merk je door de geplaatste muren niets van andere inzittenden. Onze harten kloppen in onze keel als we onder het genot van een bombastische soundtrack en rookeffecten afwachten tot we worden afgeschoten in de 60 meter hoge toren. En dan opeens vliegen we met een enorme klap omhoog, zien we het gehele park in een oranje gloed waarna we met wat kriebels in de buik de weg naar onderen inzetten alvorens we weer met onze beide benen op de grond staan. Prima drop toren, maar in de DTD (drop-top-drie) weet hij geen plekje te veroveren (Biggetjes drop van Katja en auto drop staan nog steeds bovenaan).

Loren, Sherelynn en ik springen zo net voor sluitingstijd in Spiderman waar ze letterlijk staan te wachten op bezoekers en waar we alweer voorin plaats mogen nemen. En alweer worden we weg geblazen door deze rit en de perfectie daarvan.

De oplettende lezer zal merken dat we 1 gebied nog niet hebben bezocht: ‘Seus Landing’. Om iets over te houden voor ons latere bezoek hebben we dit bewust overgeslagen en ook Jurassic Park hadden we nog tegoed.

Als we een week later voorafgaand aan de Horror Night met de Zweinstein Express richting Islands of Adventure vertrekken staan deze twee dan ook als eerste op het programma. Voordat we opnieuw uitgekeken zijn in het Harry Potter gebied zijn we uiteraard een dik half uur verder waarna de het contrast met het fleurige ‘Seus Landing natuurlijk niet groter kan zijn’. We stappen meteen in de darkride ‘Cat in the Hat‘ welke prettig gestoord blijkt te zijn. Het hoofdpersonage zelf vinden we eng maar de darkride is een leuk tussendoortje en erg creatief en strak vorm gegeven.

De ‘High in the Sky Seuss Trolly Train Ride’ bevalt iets minder goed en dit komt mede door de verschrikkelijke voice over in het wagentje. Met een doordringende stem worden er constant vreemde passages op je afgevuurd waardoor genieten van de vergezichten onmogelijk is. Als de dames naar de wc gaan en ik alleen zit te wachten op een bankje in de zon bekruipt mij zelfs een naar gevoel. Vanuit alle kanten worden gekke teksten je toe geroepen en ook bordjes maken je hoofd dol, daarnaast is de omgeving té fleurig, té vrolijk en de muziek duizelig makend. Als Sherelynn terug is roepen we dan ook naar Loren en Silvie dat we wachten aan de andere kant van de brug in the ‘Lost Continent’. Wie had nu toch toch gedacht dat juist ik een themagebied té vrolijk zou vinden? Geniet van de fleurige kiekjes, want ik ga snel verder voordat dat nare gevoel weer de overhand neemt.

We vluchten snel naar Jurassic Park waar een goede attractie op ons lijkt te wachten. Als Loren hardop zegt: “dit is het enige themagebied van dit park waar je volledig bent ondergedompeld en niets ziet van de buitenwereld” kunnen we niets anders dan dit beamen. Vol verwachting sluiten we aan in de wachtrij voor ‘Jurassic Park River Adventure‘ welke ons een expeditie belooft waarbij we oog in oog staan met échte dinosauriërs. In de enorme expeditieboot varen we door de zwaar bewaakte poort waarachter allerlei van deze wezens schuil gaan. Als we het onderzoeks centrum invaren merken we echter dat hier iets niet pluis is: sommige dino’s zijn losgebroken en hebben het op ons gemunt. Als een enorme T-rex ons aanvalt kunnen we nét aan het gigantische monster ontsnappen waardoor we een enorme val maken (kriebels in de buik!) met een enorme splash tot gevolg. Doorweekt worden we op de achterste rij niet maar die enkele spatjes water die ons wél weten te bereiken ontvangen we met open armen. Toppertje! (zonder Breezer ananas)

Als ik jullie nu vraag welke attracties we vervolgens tijdens deze tweede bezoekdag opnieuw gedaan hebben dan zal de meerderheid waarschijnlijk ‘Harry Potter’ en ‘Spiderman’ schreeuwen. Waar ik normaal wel van de verassingen ben moet ik jullie in dit geval toch gelijk geven. Afijn, aangezien we vandaag niet afsloten in dit park maken we weer een sprong terug in de tijd naar het eerste bezoek om een mooi eind aan dit report te geven. Klaar voor de reis? 3…2…1…

Welkom terug op 9 September 2015, de dag van ons eerste bezoek ooit aan Islands of Adventure en de dag dat Silvie 21 jaar is geworden. Met Spiderman achter de kiezen lopen we door een park dat langzaamaan steeds leger wordt terwijl de ondergaande zon alles ondersneeuwt met een deken van oranje gloed. Het leven loopt letterlijk weg uit dit park waar vele liefhebbers van dromen, zo ook wij, en met een laatste foto en blik op een van de meest bekende kastelen naast de Disney pronkstukken keren ook wij dit Amerikaanse stukje grond de rug toe. ‘Port of Entry’ weet ons met haar winkeltjes nog te verleiden voordat we onder de poort van vanochtend doorstappen en ditmaal ‘the Adventure Continues’ lezen. En man-o-man, wat hopen wij dat het avontuur van vandaag inderdaad eeuwig voort zal duren.

Islands of Adventure stond al jaren op mijn verlanglijstje en vol trots mag ik deze nu doorstrepen. Is dit park het al die jaren reikhalzend uitkijken naar dit moment waard? Zonder meer. Al moet ik zeggen dat de eerste stappen en eerste attracties in dit park me aantoonden dat het natuurlijk een park blijft, het is geen hemel waarin alles perfect is maar gewoon steengoed themapark. Het park kent vele toppers die groot van opzet zijn, maar op de een of andere manier misten wij een gevoel van leven: het doet allemaal erg statisch aan. Je merkt onbewust dat het een frontjes-park is, het staat vol met enorme loodsen die voorzien zijn van een prachtige voorkant. Kijk zoals Universal wil dat je kijkt en de illusie is perfect, maar waag het niet om naar rechts of links te kijken want dan zie je iets dat dit beeld verstoord. In een park dat draait om het creëren van fantasievolle themagebieden stoort dit. Ook zijn de overgangen van het ene naar het andere themagebied nogal abrupt, het park is erg compact maar helaas loop je daardoor nooit in een wereld die op zichzelf staat. Loop je nu niet enorm te zeiken Lars? Misschien, maar ik wil mensen behoeden om niet met dezelfde onmenselijk hoge verwachting als ik door de magische poort te lopen.

Waar het park natuurlijk om draait zijn de attracties, en daar zitten wel wat pareltjes tussen. Spiderman is naar onze mening pure perfectie en ook ‘Harry Potter and the Forbidden Journey’ is, hoewel deze op de een of andere manier veel minder groots aanvoelt, een attractie van extreem hoog niveau. Dit zijn de daadwerkelijke next-gen darkrides welke bij ons in de omgeving helaas nog schaars zijn die je een beleving bieden zoals je die nog nooit hebt ervaren. Maar ook Popeye is er eentje om in ter lijsten: deze attractie is (om het even in K3 termen te zeggen) gewoon zot! In Europa is zoiets i.v.m. de temperaturen zo goed als onmogelijk waardoor het hier des te bijzonderder voelt. Het Harry Potter gebied is, zeker voor de fan, gewoonweg subliem en ook iets wat naar mijn mening niet te vinden is in onze omgeving: het thema is zo ver doorgevoerd dat daadwerkelijk alles wat je ziet, voelt, ruikt, proeft en hoort gewoon klopt. En juist dat laat mijn pretparkhart zo snel kloppen dat het bijna pijn doet.

“Op je verjaardag in Universal Islands of Adventure voor Hogwarts mogen staan, bij Olivander langs en met Spiderman de stad redden als een echte Avenger: dit was de beste verjaardag ooit!” aldus de overenthousiaste Silvie op haar Facebook. Ik kan hieraan toevoegen dat met het bezoek aan dit park inderdaad een droom uitkwam waarbij (zoals verwacht) Hogsmeade hét hoogtepunt van de dag was. Als kind droom je ervan om ooit rond te lopen in die wereld die je zo goed kent van de films en boeken. Als je dan ziet en voelt dat je droom werkelijkheid is geworden dan is er niets in de wereld wat hier tegenop kan. Het is dat ik als dreuzel niet kan verschijnselen, maar anders had ik nu aan het Boterbier gezeten in de Amerikaanse zon. Doei Spiderman, doei Taylor, en doei Harry: hopelijk tot snel.

“Dromen worden werkelijkheden voor hen die sterk genoeg zijn om erin te geloven.” – Colin Wilson

Lars