Een rotte appel in een fruitmand laat de rest net iets lekkerder lijken, die ene donkerharige ruziezoekende hunk laat de andere deelnemers van America’s Next Top Model net iets liever ogen en die Volkswagen in de garage van een oliesjeik in Dubai zorgt ervoor dat zijn BMW en Ferarri er net iets meer uitspringen. In Orlando zou er logischerwijs dus 1 minder park moeten zitten puur om je te laten beseffen van welke wereldklasse het Walt Disney World en Universal Resort zijn, of Busch Gardens Tampa juist deze rol vervult zal vandaag aan het licht komen…
We lopen vanaf ons hotel een half uurtje naar de dichtstbijzijnde Publix waar de gratis shuttle die ons binnen 1 uur en drie kwartier naar Busch Gardens brengt al op ons wacht. Er speelt een film af maar ik doe een dutje en als ik mijn ogen open zie ik het B&M staal ons al tegenmoet glimmen. Hetgeen Sherelynn en ik echter het meest naar uitkijken, de 102 meter hoge vrijeval toren Falcon’s Fury, laat zijn eerste passagiers al richting het aardoppervlak storten waardoor Sherelynn mij met een veelzeggende blik aankijkt: pure angst gecombineerd met een overdosis enthousiasme. We scannen de Sea World combi tickets en stappen binnen in een prachtig onderhouden natuurlijk en groen park waar de Afrikaanse muziek meteen de sfeer zet.
We besluiten om linksom te lopen om zo de dag te beginnen met wat dieren, want als je Silvie ergens gelukkig mee kunt maken dan zijn het dieren. We lopen dus langs de Flamingo’s, hoppen mee met de kangaroo’s en spotten de meest vreemde vogels met de verklarende kaart die we meekrijgen van de verzorgers.
De dames willen dichterbij de kleine kleurrijke vliegende wezentjes komen en ik besluit om even wat foto’s te gaan maken van Sheikra. Waar de dames met lyrische verhalen terugkomen (er was een vogel die zijn pootje uitstak, op Sherelynn’s hand sprong en vervolgens op haar hoofd klom) had ik iets minder goed nieuws. Sheikra, de eerste dive coaster van Amerika, stond namelijk angstvallig stil. ‘In onderhoud’, vertelt het bordje aan de ingang (dat is gelogen, er stond uiteraard iets met het woord ‘maintenance’). KAK! “Maar dit is toch die achtbaan die dubbel zo hoog is als de Baron?” – Ja deze 61 meter hoog ja – “die zo hard door dat water gaat?” – Ja met 113 km/h ja – “en die is dicht?” – ja – “godver” – ja godver.
Niets aan te doen. We lopen dus snel verder en dumpen onze tassen in een verplicht kluisje alvorens we in de boomstammetjes stappen. Met een rotvaart vliegen we door deze ongetwijfeld al heel erg oude baan (de boomstammetjes hadden een maximum capaciteit van 3 personen) maar een beetje verkoeling kan nooit kwaad. Na de eerste afdaling is er zo goed als geen splash waardoor je met volle kracht de bocht in knalt, de tweede en tevens laatste drop maakt dit echter meer dan goed. ‘Tidal Wave’ is helaas net als Sheikra in onderhoud dus vol gezonde ‘achtbaan-zin’ stappen we door richting ‘Kumba’.
Het lijkt ons verstandig om eerst de naastgelegen ‘Congo River Rapids’ te doen (onder het mom van: eerst nat worden, dan droog waaien) en we stappen vol goede moed in de gele bootjes. Afgezien van een spatje hier of daar weet deze verscholen en redelijk tamme rapid river ons niet heel erg nat te maken dus we juichen al snel. Té snel. Net voor het dubbele station zit een waterstraal die de boot naar het juiste perron moet stuwen waar de spuit ook zeker in slaagt. De straal is echter zo hard dat deze ons letterlijk wegblaast uit het bootje. Ik heb me nooit voor kunnen stellen hoe het voelt om een stuk of 12 hoge drukspuiten op je gericht te krijgen. Tot nu.
We glibberen dus maar al te graag naar Kumba want ‘droogwaaien‘ staat op het programma. Dat deze achtbaan een prachtig bouwjaar heeft moge duidelijk zijn (het feit fat ook ik in 1993 ter wereld gekomen ben heeft hier niets mee te maken) maar ook de verdere statistieken liegen er niet om: een hoogte van 44 meter, een maximale snelheid van 97 km/h, maar liefst 7 inversies en een indrukwekkende lengte van 1,2 kilometer. We nemen backseat plaats (achteraf gezien misschien niet de allerbeste keuze) en laten ons richting de blauwe lucht takelen. De afdaling is heerlijk en de enorme looping van 35 meter hoogte ook, wat daarna volgt kan het beste omschreven worden als pure marteling.
Kumba is Afrikaans voor ‘roar’ en laat dat nu net de monsterhit van mijn favoriete artiest Katy Perry zijn. Waar deze dame met liefelijk uiterlijk ervandoor gaat met een krachtig en catchy nummer dat je keer op keer opnieuw af wilt spelen is Kumba een fotogenieke achtbaan die je liever maar eenmaal doet. Zo mooi als dit beestje is, zo ruw, lomp en onprettig is de ervaring. Gelukkig hebben we de foto’s nog!
We bewonderen de orang oetangs in hun prachtige verblijf en halen de tassen uit het kluisje waarna we ‘Kumba’ vertaling doorzetten en op zoek gaan naar een ander soort ‘roar’. Aangezien Katy Perry er helaas niet was doel ik hiermee op échte tijgers (weer een Silvie-hemel dus).
De dames bezoeken een huisdierenshow (die achteraf meer dan vermakelijk blijkt te zijn) en ik maak de keuze om Kumba en wat andere attracties even op de gevoelige plaat te leggen, die iconische foto die iedereen heeft maakt zich namelijk niet vanzelf 😉
Hoe kleurrijk dit gebied ook is, de grijze wolken vallen op en hetgeen onwenselijk is lijkt toch te gebeuren. Terwijl Sherelynn en ik letterlijk de wachtrij van Falcon’s Fury inrennen (waar bijna niemand staat) wordt de attractie voor onze ogen gesloten. Er is een heftige onweersbui op komst waardoor alle attracties sluiten. We schuilen tot de enorme stortbuien voorbij zijn en bekijken dan op ons gemakje de chimpansees en de dieren op de Afrikaanse savanne.
Ik hoor een kortstondig gegil wat maar een ding kan betekenen: 102 meter naar beneden donderen. We hoeven gevoelsmatig maar 1 minuut en 53 seconden te wachten voordat we in de zetel kruipen. Mijn bril heb ik afgedaan en Sherelynn en ik slaken kreetjes van geluk als we naar boven worden getakeld. Het moment dat de stoeltjes 90 graden kantelen (zodat je als een valk met je lijf naar de grond bent gekeerd) is ziek. Enkele seconden die uren lijken te duren hang je in de elastieke beugels te staren naar de grond waarvan je weet dat die heel snel dichterbij gaat komen. De wind suist om je oren maar verder hoor je totale stilte. Je veert een beetje op en neer in de beugels, kruist nogmaals angstig je voeten en zet je schrap op wat komen gaat maar dat is onmogelijk omdat je niet weet wanneer. Klik. Los. Vrij. Kriebels. En klik. We zitten weer rechtop. Daar is het: de grond onder de voeten.
De positie waarin je hangt is werkelijk waar ziekelijk, maar de val-ervaring moet hier naar mijn mening veel op inleveren. Ondanks dat de toren belachelijk hoog is is het niet de beste val ervaring die ik heb gehad. Wellicht omdat ik niet veel zag (hallo bril met sterkte -4,75) ontging het gevoel van hoogte me een beetje waardoor de ervaring minder overkwam: toffe valtoren maar niet de beste die ik ooit gedaan heb.
Zonder wachttijd stappen we in Cheetah Hunt die ook zojuist zijn poorten weer heeft geopend. We nemen plaats in de heerlijk open treinen en voordat we het weten worden we het station uit geknald met piepende lanceerbandjes die heerlijk klinken als ‘pjshiiiiii’. De trein neemt een gebankte bocht waarna we een enorme versnelling maken en na het befaamde ‘figure-8’ element flink wat uitgestrekte heuvels meepakken en heerlijk kunnen stengeldiven. Een inline-twist verrast ons waarna naar mijn mening het leukste gedeelte van de baan komt: een bocht die rakelings over het water scheert langs een waterval op met daarna een 4-dubbele zigzag tegen de rotswanden (zoiets als ‘links-rechts-links-rechts‘ dus, maar dan drie keer sneller dan hoe je het zojuist in je hoofd las). Alsof dit nog niet genoeg is beland de flexibele trein hierna in nóg een lancering die hem eigenlijk nét iets te hard (oké, veel te hard) over een heuvel knalt waardoor onze buiken zich vullen met kriebels: genieten!
Cheetah Hunt is werkelijk waar een top achtbaan en zonder twijfel hét hoogtepunt en paradepaardje, uhm, de paradecheetah van Busch Gardens. We kunnen het niet laten om meteen nog twee ritjes te maken en raken niet uitgepraat over hoe leuk en hoe lang (1,4 km!) dit stalen monster is. Met de vele lanceringen voelt het daadwerkelijk alsof je een Cheetah bent die telkens weer een sprintje neemt om zijn weg door de Jungle te vervolgen. Van de échte cheetah’s om ons heen (ja deze achtbaan gaat door en over hun verblijf heen) hebben we echter maar weinig meegekregen want potverdorie, 97 km/h is niet niks.
Het Egyptische thema van Montu is is leuk uitgevoerd en Silvie besluit dan ook om de hiërogliefen te gaan vertalen waarna ik Sherelynn en Loren de ingang zoeken. We maken niet nogmaals de vergissing om met mooie statistieken (46 meter hoog, 96 km/h en 7 keer over de kop) automatisch te verbinden met een goede achtbaan en nemen dus ietwat argwanend plaats. Drie minuten later is het oordeel daar: een krachtige en zeer toffe baan die niet mega-soepel is maar ook nergens écht onprettig wordt. Hoofdpijn zoals de ‘Dragons’ van Universal geven blijft uit waardoor we een dikke voldoende geven voor deze heerlijke grootste baan die niet vies is van een paar near-misses.
We koekeloeren nog naar wat dieren die we nog niet hebben gezien en Sher en ik maken een ritje op een klassieker: een Schwarzkopf looper uit 1980. Heerlijk baantje die fijntjes laat zien hoe je met een hoogte van 18,5 meter ook een prima rit weg kunt geven. ‘Bigger’ is niet altijd ‘better‘ dringt tot ons door terwijl we richting de uitgang lopen.
Tijd voor de apotheose: is Busch Gardens het park rondom Orlando dat je laat beseffen van welke wereldklasse het Walt Disney World en Universal Resort zijn? Ja. Is Busch Gardens het minste park van de trip? Ja. Zou ik tijdens mijn volgende bezoek Busch Gardens overslaan? Ja. Is Busch Gardens een slecht park? Nee. Huh? Nee. Omdat die andere appels in het fruitmandje zo mooi glimmen wil nog niet zeggen dat die met die bruine plekken minder smaakt, die ene donkerharige ruziezoekende hunk van America’s Next Top Model kan zomaar geweldig zijn voor de camera en die Volkswagen die tussen een BWM en Ferarri instaat in de garage van een oliesjeik in Dubai is zeker geen slechte auto, het is de omgeving die ze slecht laat lijken. Busch Gardens Tampa is niet slecht, het zijn de parken in de omgeving die dit beeld scheppen.
De medewerkers zijn niet gemotiveerd, de thematisering is niet overal tot in detail doorgedrongen, de achtbanen en attracties zijn niet van voor tot achter ondergedompeld in ‘experience’ en ook de sfeer is soms ver te zoeken maar Busch Gardens is een prima park. Hier in Nederland zouden we onze ogen uitkijken naar de enorme achtbanen, de ziekelijke vrije val, de dierenverblijven in combinatie met de attracties en de prachtige natuur, maar in Orlando deden wij dit niet. Dit park was naar mijn mening het minste van de trip en dat is geen schande. Het is jammer dat Busch Gardens Disney en Universal om de hoek heeft liggen maar als we het van de andere kant bekijken: ze harken door die grootmachten daar wel meer dan 4 miljoen bezoekers per jaar binnen. Waar het Busch Gardens helaas wel aan ontbreekt is gevoel, als ik de foto’s terugkijk voel ik van binnen niets en dat is toch best wel jammer want gevoel is niet te koop. Al maakt Cheetah Hunt een hoop goed.
“And you’re gonna hear me roar” – Katy Perry
Lars
En om het report af te sluiten een kort maar krachtig filmpje waarin zowel Busch Gardens als zusterpark SeaWorld voorbij komen. (Helaas niet af te spelen op mobiele apparaten)
Tips of reacties? Graag 🙂
Ongelofelars 